Een late maar onvergetelijke ontmoeting
De volgende dag liep ik door het ziekenhuis.
En daar was ze. Zwak, mager… maar met die glimlach, die blik.
“Je bent gekomen,” vertelde ze me met tranen in haar ogen.
Ik nam haar in mijn armen. En alles wat ik jarenlang in me had meegedragen – pijn, woede, onbegrip – verdween.
Die dag besefte ik iets waardevols:
ongeacht mijn verleden… ik was haar kind.
En zij was tenslotte mijn moeder
