Die avond, toen hij met bloemen voor haar deur stond, hield zijn zoon hem tegen.
« Papa, je bent te laat. We willen dat mama gelukkig is. »
Toen liep hij weg met gebogen hoofd.
Jaren verstreken. Ze had nieuwe vrienden, een goede baan en bovenal gemoedsrust. Ze begon haar ochtenden met koffie op het balkon, kijkend naar de lucht, zonder angst, zonder schaamte.
Hij was alleen. Bijna niemand kwam naar de tafeltjes toe waar hij ooit hardop had gelachen. De mensen die hij « vrienden » noemde, meden hem. En elke keer dat hij haar op straat zag – slank, mooi, zelfverzekerd – voelde hij hetzelfde: dat hij alles kwijt was geraakt door zijn eigen woorden.
Maar het kon haar niet meer schelen. Vrijheid smaakte het zoetst.
