Ik stond bij de gootsteen in de keuken, waar het gekletter van borden en het geluid van stromend water te horen was, terwijl boven in ons huis een gala-avond werd georganiseerd.
Voor de gasten was ik gewoon een van de hulpen — in een eenvoudige, zwarte uniform, onzichtbaar en, zoals bleek, bijna “transparant”.
Maar wat niemand wist, was dat ik geen gewone werknemer was. Ik ben de vrouw van Graham Whitmore — de man die dit huis heeft gebouwd en het aan het goede doel heeft geschonken.
Mijn naam is Elena. En die avond besloot ik een experiment te doen — niet om iemand te testen, maar om te begrijpen hoe mensen omgaan met degenen die ze als “bedienend personeel” zien.
Ondanks Grahams succes leven we vrij bescheiden. Ik geef geen interviews, kom niet in de samenleving, en werk als vrijwilliger in een dierenasiel.
Het idee om onder de gasten te zijn, maar in een andere rol, leek me belangrijk.
Ik trok werkkleding aan en voegde me bij het team, hielp met het serveren van drankjes en eten.
In het begin leek alles makkelijk — mooie zalen, muziek, bloemen.
