Toen ik je zes maanden geleden in dat koffiehuis ontmoette, had ik geen idee wie je was. Je was vrolijk, warm en makkelijk om mee te praten. Ik voelde iets echts. Maar ik had nooit gedacht dat het universum zo wreed zou zijn.
Emily’s stem was vlak. Leeg.
« Je hebt nooit naar mijn volledige naam gevraagd? »
« Je gebruikte overal de achternaam van je moeder, » fluisterde hij. « En ik had nooit gedacht… »
Het gewicht dat niemand wist te dragen
De dagen die volgden waren ondraaglijk.
Emily sliep nauwelijks. Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze Marks gezicht – de man met wie ze een relatie had gehad, de man die ze vertrouwde – nu verbonden met een verleden dat ze nooit had gewild.
Ze voelde zich ziek. Boos. Verloren.
Haar vrienden probeerden haar te troosten en haar eraan te herinneren dat het niet haar schuld was. Maar niets voelde genoeg. Ze voelde zich verraden door het lot, door de waarheid, door de jaren van stilte.
Haar moeder droeg haar eigen verdriet en verontschuldigde zich steeds opnieuw.
« Ik had je foto’s moeten laten zien… Ik had je meer moeten vertellen. Ik wilde gewoon niet dat je met wrok zou opgroeien. »
Mark stopte na de tweede dag met proberen contact te zoeken. Hij leek te begrijpen dat zijn aanwezigheid de wond alleen maar dieper maakte. In plaats daarvan schreef hij een lange brief – een verontschuldiging, een bekentenis en een belofte om afstand te nemen.
Aan het eind schreef hij:
Ik verwacht geen vergeving. Ik wil alleen dat je weet dat ik je nooit met iets anders dan respect heb gezien. Ik heb fouten gemaakt waar ik eeuwig spijt van zal hebben.
