Na een dag vol emoties in mijn leven, wilde ik er niet over nadenken totdat ik het had. Ik wist al jaren dat dit mijn leven was, ik zag het in stilte, ik wist niet dat het de familie van mijn familie was.
Besloten om dat altijd te doen: de oude stad bezoeken.
Het is een bescheiden plek om te verblijven – antigashuisjes, ze staan klaar om te vertrekken en ze staan er altijd, ze hebben de afgelopen jaren zo goed als aan de overkant van de weg gestaan. Zodra ik bij de weg aankwam, wist ik zeker dat er tegelijkertijd iets aan de hand was in mijn garage, en daar ga ik vanaf nu voor zorgen.
“Você é neta dela, não é?”, misschien wel leuk.
Toestemming met de vraag, surpresa. “Você conhecia minha avó?”
Ze bracht me langs en nodigde me uit om een klein houten bankje te sturen.
“Todos por aqui a conheciam”, zegt ze. “Talvez não pelo nome, mas pela gentileza.”
Terwijl zij mij vertelde, hoorde ik verhalen die ik nog nooit had gehoord.
Nee, we willen niet met de boodschappentassen naar het huis van een eenling gaan die in moeilijkheden verkeert.
Onze invernos, deze deixava huizen hangen in de vorm van een Bilhetes Dizendo: « Pegue o que precisar ».
Wij hoeven ons geen zorgen te maken dat uw bezittingen in uw huis zoekraken.
Ela nunca spreekt over een ninguém quem-tijdperk.
“Ela ajudou metade deste quarteirão”, sussurrou o homem. « En nunca quis reconhecimento. Semper dizia: ‘Uma boa ação perde a sua magia wheno você se vangloria dela' ».
Interessant voor jou
