De volgende dag bracht Grace Ethan naar het restaurant. David draaide zich om om de jongen te begroeten—en bevroor. Zijn hart stopte. Het gezicht van het kind was onmiskenbaar.
“Ethan …” David viel op zijn knieën, tranen stroomden over zijn gezicht. “Ben jij het echt?”
De jongen knipperde, verward. Toen scheen de herkenning zijn ogen. “Papa!”
Hij liep in de armen van David, snikkend. David greep hem vast en huilde openlijk, terwijl zijn lichaam beefde van opluchting en vreugde.
Grace stond bevroren, tranen vloeiden over haar wangen. Ze was bang dat ze het kind dat ze had opgevoed zou verliezen. Maar David wendde zich tot haar en trok haar in de omhelzing.
‘Dank je wel,’ fluisterde hij hevig. “Bedankt dat je hem hebt gered … voor het redden van mij.”
Maanden later trouwden David en Grace. Samen met Ethan werden ze een familie die niet alleen door rijkdom of bloed werd gesmeed, maar door liefde, lot en een tweede kans die het leven hen onverwacht had gegeven.
David begreep eindelijk wat het belangrijkst was. Geen deals, geen rijken-alleen de glimlach van zijn zoon, weer veilig in zijn armen.
