Hoe doodsbang hij die ochtend was geweest.
Hoe niemand – geen enkele voorbijganger – was gestopt om te helpen.
Behalve zij.
Hij bood geen geld aan.
Hij liet haar geen contract zien.
Hij zei alleen:
« Mijn hotels hebben mensen nodig die dezelfde zorg tonen als jij. Zou je overwegen om bij ons te komen werken? Een baan in de zorg voor oudere gasten. Training inbegrepen. Vaste uren. Het beste salaris. Een team dat je respecteert. »
Lina schudde snel haar hoofd.
« M-me? Ik ben gewoon een meisje van de bakker… »
« Nee, » zei de oude man zachtjes.
« Jij bent het meisje dat een bange oude man in de regen naar huis begeleidde.
« Laten we alsjeblieft nu met je meelopen. »
Haar ogen vulden zich met tranen en ze probeerde ze weg te vegen door te knipperen.
En voor het eerst in haar leven…
bood iemand haar overeind, in plaats van haar aan de kant te laten.
Een leven dat in stilte veranderde
Weken verstreken.
Lina begon aan haar nieuwe baan.
Ze leerde snel.
Ze glimlachte vaak.
