Ze rolde met haar ogen. “Je denkt te veel na.” Toen leunde ze naar hem toe en lachte alsof ik er niet eens was. Ik knikte één keer. Geen discussie. Geen scène. Ik ging gewoon weg en liet het feest zonder mij verdergaan. Een paar uur later begon iemand op mijn deur te bonken. Ze stond op mijn veranda, trillend en huilend, en riep mijn naam – nadat ze eindelijk begreep waarom ik haar niet was gevolgd.