‘Natuurlijk, pap,’ zei ik kalm. ‘Ik zal ervoor zorgen dat alles perfect is voor Sophia.’
‘Familie is alles, Madison,’ zei papa, die naast me verscheen terwijl ik het scheve tafelstuk rechtzette. ‘Dat zul je begrijpen als je zelf een gezin hebt – als je ooit een gezin sticht.’
De klap was subtiel maar duidelijk. Op mijn tweeëndertigste was mijn vrijgezellenbestaan overduidelijk een grotere tegenslag gebleken dan welk professioneel succes dan ook kon compenseren.
‘Richard, laat haar met rust,’ zei tante Patricia, hoewel haar toon meer amusement dan verdediging verraadde. ‘Niet iedereen heeft het geluk, zoals Sophia, om op zo’n jonge leeftijd de ware liefde te vinden.’
Ik concentreerde me op het middelpunt en liet hun woorden op me inwerken. Om ons heen fluisterden familieleden hun mening. Madison had nog steeds geen trouwring om haar vinger. Zoveel tijd in de stad doorgebracht – je zou denken dat ze al iemand had ontmoet. Arme Carol. Gelukkig zou Sophia binnenkort kleinkinderen krijgen.
Mijn neef Derek glimlachte vanuit de andere kant van de kamer. “Hé Madison, misschien had je vandaag wel een date gehad als je wat minder tijd in vergaderzalen en wat meer tijd in gewone kamers had doorgebracht.”
Er klonk gelach onder onze familieleden. Ik wilde ze vertellen over de drie mannen met wie ik dit jaar een relatie had gehad en die het niet konden uitstaan om met iemand te zijn die succesvoller was dan zij. Ik wilde benadrukken dat single zijn een keuze is, geen mislukking. Maar wat had het voor zin?
‘Ze is gewoon heel kieskeurig,’ legde moeder uit aan iedereen die het maar wilde horen. ‘Ze is altijd al… te kieskeurig geweest voor haar eigen bestwil.’
Ik zette nog een decoratief element recht, terwijl ik mijn handen stil hield ondanks de bekende pijn die het verwijderen ervan met zich meebracht. Ze hadden geen idee wie ik werkelijk was – en misschien was dat maar goed ook.
“Nou, Madison,” zei tante Sally vrolijk tijdens hun gesprek voorafgaand aan de bruiloft, “hoe bevalt je kleine stadsappartementje? Het moet er gezellig zijn.”
‘Eigenlijk is het een penthouse,’ corrigeerde ik zachtjes.
De groep om ons heen barstte in lachen uit. Sally veegde haar tranen weg. “Een penthouse? Ach, Madison, jij en je grote-stadsdromen.”
‘Ze overdrijft graag,’ onderbrak Sophia, die in haar trouwjurk naderde. ‘Vorig jaar zei ze dat ze een Tesla ging kopen. Kun je je dat voorstellen?’
‘Ik heb een Tesla gekocht.’ De auto stond buiten geparkeerd, maar ik glimlachte alleen maar.
‘Madison was altijd ambitieus,’ zei moeder op een toon die ambitie als een karakterfout deed klinken. ‘Eigenlijk té ambitieus.’
‘Er is niets mis met een bescheiden appartement,’ voegde oom Tom er op neerbuigende toon aan toe. ‘Niet iedereen kan zich luxe veroorloven. Daar is niets mis mee, jongen.’
Mijn telefoon trilde met de melding dat morgen mijn penthouse van 450 vierkante voet (ongeveer 42 vierkante meter) op de 45e verdieping wordt bezorgd – dat penthouse met ramen van vloer tot plafond en uitzicht over de stad, dat ik contant had betaald na de deal in Singapore. Ik had ze foto’s kunnen laten zien, ik had de opgeslagen virtuele tour kunnen laten zien, ik had dat artikel in Architectural Digest van vorige maand kunnen noemen. Maar wat zou dat bewijzen – dat ik hun goedkeuring nodig had?
‘Je hebt gelijk, oom Tom,’ zei ik in plaats daarvan. ‘Er is niets mis mee om binnen je middelen te leven.’
Sophia lachte, die welluidende klank die ze tot in de perfectie beheerste. “Zie je? Madison leert eindelijk wat realistischer te zijn.”
De ironie was bijna poëtisch. Alleen voor het raam staand, overzag ik de skyline van de stad, mijn penthouse torende boven alles uit. Tien jaar – zo lang had ik erover gedaan om carrière te maken van beginnend analist tot vicepresident. Tien jaar lang tachtig uur per week werken, nachtvluchten en deals die de voorpagina van de Financial Times haalden. Dit penthouse is niet zomaar vastgoed. Het is bewijs. Bewijs dat het meisje dat ze ontslagen hadden succesvol was. Bewijs dat ik hun goedkeuring, geld of connecties niet nodig had. Elke vierkante meter is betaald met mijn eigen succes.
Als ik ze aan Sophia zou geven – haar gewoon de sleutels zou overhandigen als een cadeautje – wat zou ik dan worden? Een permanent reserveplan, een geldmachine voor de familie die er alleen maar was om het geluk van hun oogappeltje te bekostigen.
Ik dacht aan de nachten dat ik in slaap was gevallen achter mijn bureau, werkend aan voorstellen die het bedrijf uiteindelijk miljoenen zouden opleveren; de promoties die ik had verdiend tijdens het plannen van Sophia’s verlovingsfeesten; het respect dat ik had afgedwongen in directiekamers op drie continenten. Niets daarvan deed ertoe. Voor hen was ik gewoon Madison: te mannelijk, te carrièregericht, te moeilijk. En als ik nu opgaf – als ik het enige opgaf dat mijn onafhankelijkheid symboliseerde – zou ik alles bevestigen wat ze dachten over mijn plaats in deze familie.
Een foto van mijn assistente verscheen op mijn telefoonscherm: het uitzicht vanuit mijn penthouse vanochtend – de zon die opkomt boven de stad, gouden licht dat door de enorme ramen naar binnen stroomt. Ze had erbij geschreven: “Uw toevluchtsoord wacht op uw terugkeer, baas.”
Een toevluchtsoord. Dat was het precies. De enige plek waar ik niet iemands teleurstellende dochter of overschaduwde zus was. Waar ik gewoon Madison Hayes was – een vrouw die in haar eentje iets buitengewoons had opgebouwd. Dat kon ik niet opgeven. Zelfs niet omwille van de familievrede.
“Onze Sophia,” hoorde ik mijn moeder tegen de gasten zeggen, haar stem galmde door de balzaal. “Ze is alles wat een moeder zich kan wensen. Zo gracieus, zo zorgzaam. Wisten jullie dat ze vrijwilligerswerk doet in een kinderziekenhuis? En nu zal ze ook nog eens een fantastische echtgenote zijn.”
De gasten giechelden gepast. Moeder stond daar, stralend van trots, en somde Sophia’s prestaties op: haar onderwijsdiploma, haar perfecte verloving, haar liefdadigheidswerk. Ze noemde mijn naam geen moment.
Drie maanden geleden heb ik $50.000 naar hun rekening overgemaakt toen mijn vader zei dat de bruiloft duur zou zijn. Ik heb mijn connecties gebruikt om Sophia’s bruiloft in het meest prestigieuze trouwmagazine van de stad te krijgen. Ik heb zelfs geregeld dat ze met mijn hotelpunten een upgrade naar de bruidssuite kregen.
