Jonathan legde een troostende hand op haar schouder. « Dat zul je wel. Maar ik zal ervoor zorgen dat dit geen enkele andere moeder meer overkomt. »
Binnen enkele dagen explodeerde het verhaal op sociale media. Beelden van de klap en Jonathans confrontatie gingen viraal. Hashtags die racisme en machtsmisbruik binnen de luchtvaartmaatschappij veroordeelden, waren wekenlang trending. De luchtvaartmaatschappij bood Angela officieel haar excuses aan, ontsloeg Barbara Miller onmiddellijk en beloofde hervormingen in de opleiding van haar personeel.
Maar wat de diepste indruk maakte, was niet alleen het schandaal – het was de schaamte die veel passagiers later toegaven te voelen. Uit interviews bleek dat ze te bang of onverschillig waren geweest om op dat moment te handelen. « Ik had iets moeten doen », bekende een zakenman voor de camera. « Het was Jonathan Reynolds die ons eraan herinnerde hoe moed eruitziet. »
Angela, die emotioneel nog steeds aan het herstellen was, ontving steunbetuigingen uit het hele land. Vreemden stuurden cadeaus voor Mason, advocaten boden gratis diensten aan en belangenorganisaties namen contact op om haar stem te versterken.
En Jonathan? Hij zorgde er stilletjes voor dat Angela en Mason financieel ondersteund werden door een fonds op te zetten voor Masons toekomst, zonder er een publiciteitsstunt van te maken. Toen een journalist hem vroeg waarom hij zich ermee bemoeide terwijl niemand anders dat deed, was Jonathans antwoord simpel:
« Want zwijgen maakt je medeplichtig. Als je onrecht ziet en niets doet, heb je de kant van de onderdrukker gekozen. Ik zal die kant nooit kiezen. »
De wereld knikte instemmend. En iedereen die in die vlucht had gezeten, herinnerde zich de dag dat ze te bang waren om op te staan – totdat één man dat deed.
