Een jaar later werd onze zoon geboren. Twee jaar later kwam onze dochter. En elke keer dat ik hun stemmetjes hoorde roepen: « Papa, mama », wist ik dat ik de beste keuze van mijn leven had gemaakt.
De SUV’s bij de poort
De buren bleven maar fluisteren. Ze zeiden dat ik dom was, dat ik mijn toekomst had vergooid. Ik glimlachte alleen maar.
Toen, op een lentemorgen, veranderde alles.
Ik was onkruid aan het wieden in de tuin toen het gerommel van motoren de stilte verbrak. Niet één, maar drie zwarte SUV’s stopten voor mijn poort. Deuren gingen open en mannen in maatpakken stapten uit, een mix van managers en lijfwachten.
De hele buurt verzamelde zich op de stoep en keek met grote ogen toe.
Een van de mannen keek om zich heen en boog toen respectvol zijn hoofd naar mijn vrouw:
— “Juffrouw, we hebben u eindelijk gevonden.”
Emily’s hand kneep zo hard in de mijne dat het pijn deed. Toen stapte een man van middelbare leeftijd naar voren, zijn stem brak:
— « Mijn dochter… ik zoek je al tien jaar. »
