« Ze heeft een vlinder op haar schouder, » fluisterde een van de soldaten. « Wat wil ze doen? Haar vleugels naar de vijand uitslaan? » Een nerveuze lach klonk. Elisa negeerde hem. Zoals altijd bewoog ze zich als een schaduw. Gewaardeerd door haar officieren, genegeerd door haar superieuren en als onbeduidend beschouwd onder de elitesoldaten.
Het konvooi reed de basis binnen. Verschillende figuren in tactische uitrusting verschenen, getekend en zwijgend. Elitesoldaten. De commandant liep naar Elisa toe en bekeek haar aandachtig. « Bent u de secretaresse? » vroeg hij. « Ik ben de logistiek officier, » antwoordde ze kalm. Hij glimlachte als antwoord.
Toen kwam de laatste man de kamer binnen – de hoogstgeplaatste. Hij verstijfde toen hij de tatoeage zag en was de eerste die haar begroette.
Hij knikte naar de vrouw en alle soldaten werden stil.
Elisa draaide zich woordeloos naar hem om, met een flauwe glimlach op haar lippen. Ze zag zijn uitdrukking en begreep wat hij bedoelde. De kolonel, normaal gesproken zo streng, voelde een golf van respect. Hij had nooit geloofd dat fysieke littekens iemand sterker konden maken, maar hij had het mis.
Met een vastberaden gebaar beval hij zijn soldaten tot stilte. « Leer respect te hebben voor je wapenbroeders, » zei hij met een kalme maar vastberaden stem. « Deze vrouw heeft ontberingen doorstaan die je je niet eens kunt voorstellen. »
