“Master Chief, wat ben je…?” fluisterde een van hen.

Maar de groet bleef uit.

Abby knipperde slechts even met haar ogen voordat ze het gebaar met onberispelijke precisie beantwoordde.

Er daalde een verbijsterde stilte neer in het pakhuis.

De naam die niet zou moeten bestaan

“Mag ik vrijuit spreken, mevrouw?” vroeg de Opperhoofd met een rustige, kalme stem.

Toen ze knikte, boog hij zich naar haar toe. « Je zat op Nightshade. »

De woorden rolden als donder door de kamer. De junior operators verstijfden. Die naam zou niet mogen bestaan ​​– niet in dossiers, niet in briefings, nergens anders. Hij hoorde bij een missie die zo geheim was dat hij alleen als gerucht bestond, een missie die fluisterde dat hij elke ziel die binnenkwam, verteerde.

En toch stond daar een vrouw, levend, met het symbool op haar huid.

Het gelach verstomde. Er kwam angst voor in de plaats – en bewondering.

Waarheid in de schaduw

Later verspreidden zich geruchten over de basis. Een spottende foto van Abby’s tatoeage, met het onderschrift « Poser », verscheen op de muur van de eetzaal. Hoge officieren spotten er openlijk mee. Sommigen beschuldigden haar ervan symbolen te hebben gestolen die ze niet verdiende.

Eindelijk stond ze, kalm als altijd, op uit haar stoel en liep rechtstreeks naar het kantoor van de basiscommandant.

Wat zich achter gesloten deuren afspeelde, was slechts door een handjevol mensen te zien, maar de impact was onmiddellijk. De commandant zelf kwam met een serieuze blik naar buiten en groette Specialist Ross.

De gang werd stil. De soldaten verstijfden in hun stoelen. Niemand had ooit iemand van zo’n lage rang zoveel respect zien tonen.

Tegen de avond was de foto van de muur van de cafetaria verdwenen.
Tegen de ochtend was het gefluister veranderd van spot in respect.

De nacht van de aanval

Het was vlak voor zonsopgang toen de eerste explosie de woestijnlucht deed schudden. Elektriciteitsnetwerken vielen uit. Alarmen loeiden. De verwarring verspreidde zich als een lopend vuurtje.

Eén controlepunt bleef echter verlicht: Abby’s basis.

Terwijl anderen probeerden om zich heen te kijken, stond zij paraat. Geweer in de hand, haar blik gericht op de horizon.

Figuren bewogen zich in de duisternis – onopgemerkt, stil, snel. Ze braken door hekken heen, bewogen met precisie. Maar ze verwachtten haar niet.

Wat er vervolgens gebeurde, werd onderdeel van de legende van de basis: vier infiltranten, met precisie en kalmte uitgeschakeld voordat de versterkingen arriveerden. Toen de snelle-reactieteams arriveerden, troffen ze Abby alleen, kalm en stil, naast de gevallenen aan.

De legende van de vlinder

Het nieuws verspreidde zich snel. De tatoeage, ooit belachelijk gemaakt, kreeg nu een ongekende betekenis. Het was geen versiering. Het was een zegel, een herinnering aan een missie begraven in stilte en bloed.