« Co? »
« Ik raakte in paniek, » zei hij. « Ik wilde niet meteen de politie bellen. Hij huilde en had het koud… Ik kon hem daar niet achterlaten. »
« Dus je hebt hem tegengehouden? » Vanessa keek verbijsterd. « Je hebt er niet aan gedacht het me te vertellen? Je hebt niet eens een berichtje achtergelaten? »
« Dat wilde ik. Echt waar. Maar toen had hij flesvoeding nodig, luiers… Dat ging mijn verstand te boven. »
Vanessa schudde haar hoofd, twijfelend of ze moest schreeuwen of rechtop moest gaan zitten. Ze koos geen van beide. In plaats daarvan volgde ze Eric naar de slaapkamer. Ondanks alles drukte de dag haar zwaar, en uiteindelijk viel ze in een onrustige slaap naast haar man – en het kind dat ze nog nooit eerder had gezien.
De volgende ochtend brengt meer vragen dan antwoorden
. Vanessa werd wakker van stemmen. Stil, aanhoudend en onbekend.
Ze sloeg de dekens open en volgde het geluid naar de woonkamer.
Eric zat op de bank. Tegenover hem zat een vrouw die ze niet herkende.
Vanessa’s stem was vastberaden. « Is dit de moeder van de baby? »
De vrouw draaide zich verrast om. « Oh nee! Ik beloof je dat het niet is wat het lijkt. »
Eric stond snel op. « Vanessa, het is Mariah. Ze is niet wie je denkt dat ze is. »
« Leg het dan eens uit, » snauwde Vanessa. « Want nu lijkt het erop dat je de baby hebt gekregen terwijl ik weg was. »
Eric stak zijn handen omhoog. « Ik heb je niet bedrogen. Ik zweer het. Mariah… zou mijn zus kunnen zijn. »
Een verborgen verleden en een lang verloren connectie.
Vanessa knipperde met haar ogen. « Je zus? »
Eric knikte. « We ontmoetten elkaar een paar weken geleden – toevallig, in de supermarkt. We raakten aan de praat. Er klikte iets. We zijn allebei opgegroeid in een pleeggezin. Onze verhalen vielen op hun plaats. We wachten op de DNA-resultaten, maar het begint allemaal te kloppen. »
Mariah voegde er zachtjes aan toe: « Ik herinner me een jongen uit mijn oude weeshuis die rustig en aardig was… Ik heb me altijd afgevraagd wat er met hem gebeurd was. Toen ik Eric ontmoette, had ik het gevoel dat ik hem teruggevonden had. »
Vanessa luisterde, nog steeds met haar armen over elkaar. « En hoe zit het met de baby? »
Mariah keek naar beneden. « Hij is van mij. Mijn man had gisteravond een noodgeval in de familie en moest het vliegtuig nemen. Ik had niemand anders om me tot te wenden. »
« Ik wilde je dit allemaal niet aandoen terwijl je op reis was, » zei Eric. « Toen je gisteravond thuiskwam, raakte ik in paniek. »
Vanessa keek naar hen – naar Mariahs vriendelijke gezicht, naar Erics nerveuze handen. En toen naar de baby die in de kamer ernaast in zijn slaap brabbelde.
De gelijkenis tussen Mariah en Eric was onmiskenbaar. Dezelfde ogen. Dezelfde glimlach.
