Kayla knikte. Haar smalle schouders droegen de last van het volwassen leven, die haar jaren ver vooruit was.
Meneer Oliver onderbrak haar hard. « Meneer, ze steelt waarschijnlijk. U moet dit niet aanmoedigen. »
Daniel negeerde hem en concentreerde zich alleen op Kayla. Hij pakte zijn portemonnee en haalde er een paar bankbiljetten uit, die hij haar aanbood.
Kayla staarde naar het geld, maar schudde vastberaden haar hoofd. « Ik wil alleen melk, meneer. »
Daniel glimlachte zachtjes, onder de indruk van haar integriteit. « Wat als ik meer zou aanbieden dan melk? »
Kayla kneep haar ogen nieuwsgierig samen. « Zoals? »
« Alsof het een kans is, » antwoordde Daniel, terwijl hij opstond en zich vastberaden naar de kassier omdraaide. « Ze gaan met me mee. Bel wie je maar wilt. Ik neem de verantwoordelijkheid voor ze op me. »
Kayla’s ogen werden groot van verbazing. « Waarom help je ons? »
Daniel beantwoordde haar serieuze blik. « Want lang geleden stond ik in jouw schoenen. »
Afbeelding alleen ter illustratie
Binnen enkele minuten zat Kayla in een strakke, comfortabele auto, met Ben stevig in haar armen terwijl Daniel rustig alles regelde. Artsen, advocaten en assistenten kwamen in actie en regelden alles wat nodig was om twee kwetsbare kinderen in Daniels luxe penthouse te verwelkomen.
Die avond, na een warm bad en een stevige maaltijd, zat Kayla, gewikkeld in een zachte kamerjas, toe te kijken hoe Ben vredig sliep in een veilige, warme wieg. Daniel klopte zachtjes voordat hij de logeerkamer binnenkwam.
« Kayla, ik heb met het asiel gesproken. Ze hebben me verteld wat er is gebeurd. » Zijn stem was zacht en geruststellend.
Kayla sloeg haar ogen neer. « Ze begrepen het niet. Ben heeft me nodig. Ik heb beloofd hem altijd te beschermen. »
Daniel zat naast haar, zijn stem vol warmte. « Eerder heb je beloofd me terug te betalen als je groot bent. Meen je dat nog steeds? »
Kayla knikte ernstig. « Ja, meneer, ik beloof het. »
