Na het vonnis: wederopbouw
Mijn vader overleed twee jaar later in de gevangenis. Mijn moeder zit nog steeds haar straf uit. Ik heb haar nooit bezoek toegestaan.
Mijn zus accepteerde een schikking en bekende publiekelijk schuld. Ze verloor haar baan, haar reputatie en alle contact met haar dochter. Later bood ze me haar excuses aan. Ik accepteerde haar excuses niet.
Emma is vandaag zeven jaar oud. Ze is gezond. Ze heeft geen bewuste herinnering aan die dag. We hebben een zelfgekozen familie gevonden, omringd door veilige, zorgzame en ondersteunende mensen.
De vrouw die mijn dochter redde, werd een goede vriendin en een toegewijde activiste die zich inzet om tragedies met achtergelaten kinderen in auto’s te voorkomen.
Wat ik heb geleerd
Familieloyaliteit rechtvaardigt nooit het in gevaar brengen van een kind. Bloedverwantschap geeft geen recht op geweld. En het beschermen van een kind is geen verraad en ook geen overdrijving: het is een plicht.
Ze hadden drie uur om terug te keren naar hun auto. Drie uur om de juiste keuze te maken. Ze kozen voor comfort, en vervolgens voor geweld.
Ik heb voor gerechtigheid gekozen.
En ik heb er geen spijt van.
