‘De bruiloft van de Robertsons,’ zei moeder langzaam, elk woord benadrukkend. ‘Is dit de bruiloft van je dochter?’
“Dat is onmogelijk,” onderbrak Isabella, die eindelijk haar stem terugvond. “Ze trouwt met iemand… iemand van nergens, een brandweerman of iemand die net zo’n gewone arbeider is. Ze kan het zich onmogelijk veroorloven…”
‘Paramedicus,’ corrigeerde ik koeltjes. ‘En hij heet Marcus. Hij is ook bezig met zijn promotieonderzoek aan Columbia University. Niet dat je ernaar vroeg. En wat betreft de financiële mogelijkheden – het is grappig hoe het werkt als je een giftige familie uit je leven verwijdert. Je bespaart een fortuin aan therapie en dat geld kun je besteden aan dingen die er echt toe doen.’
Tante Vivien rechtte haar rug en greep naar haar favoriete wapen: neerbuigendheid. “Margaret, ik weet zeker dat je begrijpt dat dit een misverstand is. De naam Wellington heeft veel gewicht in de schaal in deze gemeenschap. Isabella’s verloving met Prescott Hadley IV is dé sociale gebeurtenis van het decennium. We hebben het over senatoren, ambassadeurs, het hele farmaceutische fortuin van Hadley.”
‘Bedoel je dezelfde Prescott Hadley die van Princeton werd gestuurd omdat hij iemand betaalde om examens voor hem af te leggen?’ vroeg ik. ‘Of hebben we het over de andere Prescott Hadley die vorige maand met zijn Ferrari tegen een Starbucks aanreed, blijkbaar onder invloed van producten die verband houden met het familiebedrijf?’
Isabella’s gezicht kleurde rood onder haar zelfbruiner. “Deze incidenten zijn in de politierapporten uit hun context gerukt.”
Ik pakte mijn telefoon. “Omdat ik kopieën heb. Het is ongelooflijk wat er met een openbaar document gebeurt als juridische manipulatie het niet snel genoeg kan laten verdwijnen.”
“Hoe durf je?”
‘Hoe durf ik? Wat, Isabella? De waarheid vertellen? Erop wijzen dat je op het punt staat te trouwen met een man wiens verslavingsproblemen zo ernstig zijn dat die van je vader er in vergelijking mild bij lijken?’
Ik draaide me naar tante Vivien. “O, heeft ze je niets verteld over Prescotts aanhoudende probleem met ‘steekproeven’? Of was je te druk bezig met het berekenen van sociaal kapitaal om je daar druk over te maken?”
Mijn moeder schraapte haar keel. “Misschien kunnen we dit beter in mijn privékamer bespreken…”
‘Nee,’ zei ik vastberaden. ‘Ze wilden dat dit gesprek open zou zijn. Laten we het doen.’
Ik liep dichter naar het bureau waar een onschuldige en onopvallende trouwmap lag.
“Wil je het meest trieste aan deze hele situatie weten? Als je me – al was het maar één keer – in drie jaar tijd had gebeld, had je geweten dat ik ging trouwen. Je had letterlijk elke andere datum kunnen kiezen.”
‘Alsof we onze tijd zouden verspillen aan iemand die zijn erfenis heeft opgegeven uit liefde,’ sneerde tante Vivien, maar nu was er iets wanhopigs in haar ogen te zien.
‘Erfenis?’ Ik lachte, mijn lach weerkaatste tegen de kristallen kroonluchters. ‘Bedoel je de erfenis van trouwen voor geld en leven in armoede? De erfenis van medicijnflesjes bij het ontbijt en affaires tijdens de lunch? Die erfenis?’
“We hebben in ieder geval onze familienaam behouden.”
‘Je hebt je nergens aan vastgeklampt.’ De woorden barstten los vanuit het diepst van mijn ziel, vanuit een plek die ik drie jaar lang had opgesloten. ‘Je woont in een huis dat je met het geld van je grootvader hebt gekocht, je draagt sieraden die oom William koopt als excuus voor zijn “zakenreizen”, en je plant de bruiloft van je dochter met een man die misschien de veertig niet haalt als zijn lever niet eerst wordt behandeld.’
‘Mam,’ zei Isabella zachtjes, en iets in haar stem deed ons allemaal omdraaien. ‘Ze heeft gelijk over Prescott.’
De bekentenis hing in de lucht als een bekentenis.
“Isabella, doe niet zo belachelijk.”
‘Hij was stomdronken op ons verlovingsfeest,’ vervolgde Isabella, haar stem steeds krachtiger wordend. ‘Hij moest halverwege vertrekken om zijn… leverancier te ontmoeten. Hij vertelde iedereen dat hij een medisch noodgeval had.’ Ze lachte bitter. ‘In theorie wel, ja.’
“Alle mensen hebben hun gebreken. Alle mensen.”
Ik staarde mijn tante aan. ‘Is dat wat je jezelf hebt wijsgemaakt over oom William? Is dat wat je Isabella vertelt om haar in het gareel te houden?’
“Je oom geeft je een prachtig leven.”
‘Mijn oom krijgt ook spectaculaire blauwe plekken,’ antwoordde ik gevat. ‘Of dacht je soms dat ik het patroon niet zag? Altijd onder kleding. Altijd met een excuus paraat.’
Een oorverdovende stilte viel. Zelfs de ochtendvogels leken te zijn gestopt met zingen.
‘Je weet niet waar je het over hebt,’ zei tante Vivien, maar haar stem was minder scherp geworden.
‘Echt waar?’ Ik schoof mijn stoel naar achteren en ging zitten, plotseling uitgeput. ‘Zomer 2019 – je kwam opdagen bij een benefietgala met een gebroken pols. Je zei dat je van een paard was gevallen, maar je had al jaren niet meer gereden. Kerst 2020 – hersenschudding, ‘ski-ongeluk’. Behalve dat er in december geen sneeuw lag. Afgelopen 4 juli…’
‘Stop.’ Het woord was nauwelijks hoorbaar.
‘Ik heb geprobeerd te helpen,’ zei ik zachtjes. ‘Ik heb je tientallen keren gebeld, berichten achtergelaten, je materiaal gestuurd. Je hebt mijn nummer geblokkeerd en mijn familie verteld dat ik kwaadaardige roddels verspreidde omdat ik jaloers was op jouw perfecte leven.’
Isabella liet zich in de stoel naast me zakken. ‘Probeerde je te helpen?’
‘Natuurlijk ben je dat. Ze is tenslotte nog steeds mijn tante.’ Ik keek naar tante Vivien, die in tien minuten wel tien jaar ouder leek te zijn geworden. ‘Net zoals jij nog steeds mijn nicht bent, ook al heb je je hele leven gestreden voor een prijs die niet bestaat.’
“Ik doe niet mee aan wedstrijden.”
“Isabella, je hebt letterlijk iemand ingehuurd om met mijn vriendje van de middelbare school te flirten, alleen maar om te bewijzen dat je dat kon. Je hebt je bij elke universiteit aangemeld waar ik me ook voor had aangemeld, alleen maar om te zien wie er beter werd aangenomen. Je hebt zelfs met Marcus gedate voordat je met mij uitging.”
