“Omdat mensen verdwijnen als ze bang zijn,” zei hij eenvoudig. “Net als mijn vader. Net als de familie van mijn moeder. Maar je kwam terug.”
Ze keek over zijn schouder naar Sergei. Zijn uitdrukking was onleesbaar,maar er zat bijna iets in.
Het eten was rustig, ongemakkelijk in het begin. Lesha bleef naar haar kijken alsof ze er zeker van was dat ze niet midden in de beet verdween. Sergei legde de basis uit-dat ze een tijdje kon blijven, helpen in het huis, hem gezelschap houden.
Maar later die avond, toen ze de logeerkamer binnenstapte, verscheen Sergei in de deuropening.
“Ze komen voor hem”, zei hij zonder preambule. “Snel. Ik kan ze niet alleen tegenhouden. Maar met jou hier … ” pauzeerde hij. “Je hebt hem een keer in het vuur gered. Kun je hem weer redden-van het soort gevaar dat je niet kunt zien?”
Ze nam niet meteen op. Ze stond bij het raam en zag de straatlantaarn de lege weg in goud baden.
Haar stem, toen het kwam, was bijna een fluistering.
“Bevestigend.”
