Het schoolbestuur riep een speciale vergadering bijeen om de commotie te bespreken. De aula zat vol met ouders, leerlingen en verslaggevers. Sommigen eisten Naomi’s ontslag, omdat ze « buitensporig geweld » hadden gebruikt. Anderen verdedigden haar fel en noemden haar een rolmodel omdat ze haar standpunt had ingenomen.
Naomi stond vooraan, kalm als altijd. Ze onthulde geen geheime details over haar militaire verleden, maar sprak met kalme autoriteit. « Ik ben niet naar Jefferson High gekomen om te vechten, » zei ze. « Ik ben hier gekomen om jullie kinderen geschiedenis, discipline en respect bij te brengen. Maar toen een van jullie kinderen me aanraakte, verdedigde ik mezelf, zoals iedereen het recht heeft te doen. Ik heb hem geen kwaad gedaan. Ik heb hem tegengehouden. Dat is een verschil. »
De kamer viel stil. Zelfs degenen die aan haar hadden getwijfeld, voelden de zwaarte van haar woorden.
Een onverwachte stem verbrak de stilte – die van Tyler. Hij stond op van achteren, zijn gebruikelijke arrogante houding was verdwenen. « Ze heeft gelijk, » mompelde hij, zijn stem trilde. « Ik heb haar vastgepakt. Ik dacht… ik dacht dat ze zich niet zou verzetten. Maar ze heeft me geen pijn gedaan. Dat had ze gekund, maar ze deed het niet. »
Er klonk gezucht door de zaal. Tylers vader keek woedend, maar de jongen vervolgde: « Ik had het mis. Ik was dom. Ze verdient respect. »
Het bestuur, geconfronteerd met de onmiskenbare waarheid en de golf van steun van de studenten, stemde unaniem om Naomi Carter in dienst te houden. Het incident werd geregistreerd als een daad van zelfverdediging en er werden nieuwe regels ingevoerd om docenten te beschermen tegen intimidatie en aanranding.
In de weken die volgden, merkte Naomi een verandering op. Leerlingen die haar ooit hadden uitgelachen, luisterden nu met hernieuwd respect. Zelfs Tyler, die zich nederig voelde, begon beter op te letten in de les. Hij werd niet van de ene op de andere dag haar beste leerling, maar hij hield wel op met zijn wreedheid.
Voor Naomi ging het niet om wraak of het bewijzen van haar kracht. Dat had ze jaren geleden al gedaan, op plekken ver van Jefferson High. Het ging om iets groters: jongeren laten zien dat respect niet verdiend wordt door angst of dominantie, maar door integriteit, discipline en moed.
En hoewel ze zelden over haar verleden sprak, wisten de leerlingen het iedere keer als ze haar klaslokaal binnenstapte: hun leraar was niet alleen een opvoeder, maar ook een beschermer. Iemand die het ergste in de wereld al had doorstaan en sterker was teruggekomen.
