Op een avond, terwijl ik op de veranda zat en Elijah met krijt draken tekende op het terras, zei Mira zonder mij aan te kijken: « Je hebt me nooit verteld waarom je echt gekomen bent. »
Ik wist wat ze bedoelde: waarom ik zo snel arriveerde en waarom ik bleef.
« Ik ga dood, » zei ik.
Ze verstijfde. « Wat? »
« Kanker in stadium vier. Het is overal. Ik wilde het je niet vertellen toen je voor Elijah zorgde, maar je verdient de waarheid. »
Ze huilde niet. Ze keek gewoon naar de tuin.
« Hoe lang? »
« Misschien maanden. Een jaar als ik geluk heb. »
Ze knikte langzaam. « Ik weet niet wat ik moet zeggen. »
« Je hoeft niets te zeggen. »
« Maar ik wil het wel, » zei ze. « Het spijt me dat ik zo lang heb gewacht. Dat ik je miste. Dat ik je haatte en je tegelijkertijd nodig had. »
We zaten in stilte terwijl de zon achter de bomen zakte en zeiden alles en tegelijkertijd niets.
Toen gebeurde er iets onverwachts.
Elijah voelde zich beter. Echt beter. Zijn energie keerde terug, zijn wangen werden bol. Hij begon te vragen of ik hem mee wilde nemen om te vissen, hem wilde leren schaken, of dat ik bij hem kon intrekken.
Mira glimlachte toen hij dat zei, keek me aan en knikte lichtjes.
Dus dat deed ik. Ik trok erbij in.
Het zou tijdelijk zijn, totdat ik me « beter » voelde. Maar stiekem wisten we allemaal wel beter. Toch vond ik de schijnvertoning leuk: het gezamenlijke ontbijt en de verhaaltjes voor het slapengaan.
Het was als een tweede kans.
Op een middag, terwijl we met Elijah zaten te tekenen wat dinosaurussen met cowboyhoeden waren, zei hij, zonder op te kijken: « Opa, gaan er mensen terug naar de hemel? »
« Nee, maat, » zei ik zachtjes. « Ze blijven daar. »
Hij dacht erover na. « Dan moeten we dit deel echt goed maken. »
Dat raakte mij hard.
Ik begon hem brieven te schrijven – tientallen. Eén voor elke verjaardag en mijlpaal. Ik heb het nooit aan iemand verteld. Ik verstopte ze in een schoenendoos in mijn kast. Ik nam ook korte filmpjes op met mijn telefoon – verhalen, advies, gelach.
Ik wist dat ik weinig tijd had, maar toch voelde ik geen bitterheid meer.
Omdat iets waarvan ik dacht dat het voorgoed verloren was, is teruggekeerd.
Op een dag nam Mira mij apart.
« Je moet iets weten, » zei ze.
Ik maakte me klaar.
« Ik heb de brieven gevonden, de brieven die jij aan hem schreef. »
« Oh. »
« Ik heb er eentje gelezen. Ik hoop dat het goed is. »
« Dat is meer dan oké. »
Ze begon te huilen. « Ik wil dat je weet… ik vergeef je. Ik denk het echt. »
Dit was een plotwending die ik niet had verwacht.
Geen kanker. Geen vergadering.
Maar de stille, constante warmte van vergeving, het soort dat zich aandient en blijft hangen.
Er is een half jaar verstreken en ik ben er nog steeds.
Ik weet dat dit niet eeuwig zal duren.
Maar elke ochtend word ik wakker en hoor ik Elijah giechelen en Mira neuriën in de keuken.
Soms geeft het leven ons genoeg tijd om te regelen wat het belangrijkst is.
En als dat gebeurt, houd vol. Je verschijnt. Je blijft.
Want tweede kansen komen niet in lintjes verpakt. Ze komen in kapotte telefoons, ziekenhuiskamers en krijtdraken op terrassen.
En ze zijn alles waard.
