Oom James leerde de tieners hoe ze stiertje moesten spelen in de tuin, terwijl andere familieleden hielpen in de keuken of het dorp verkenden. Eenzaam? Ik had me al jaren niet meer afgesloten gevoeld. Dank je, maar ik heb het eigenlijk best druk. Geniet van jullie rustige feestje, antwoordde ik, en voegde er een smiley aan toe voor de goede orde.
De fotograaf die ik had ingehuurd arriveerde halverwege de ochtend en legde spontane momenten van oprecht familieplezier vast. Elke foto was perfect. Het zonovergoten terras met uitzicht op de Middellandse Zee, neven en nichten die verhalen deelden bij een glas wijn, kinderen die speelden in de verzorgde tuinen en het uitgebreide feestmaal dat werd bereid in de luxe keuken. « Deze foto’s zijn tijdschriftwaardig », merkte de fotograaf op, terwijl hij me een paar voorlopige foto’s liet zien.
« De verlichting, de locatie, de oprechte blijdschap op ieders gezicht. Het is magisch. » Rond het middaguur ging mijn telefoon. Het was: « Mam, Olivia, weet je zeker dat je niet later bij ons aanschuift voor het dessert? Emma maakt haar beroemde pompoentaart. » Ik stapte mijn privébalkon op en keek toe hoe oom James mijn jongste neefje leerde hoe je een bull ball correct moest gooien. Eigenlijk, mam, was ik net bezig met het organiseren van de lunch.
Kan ik je terugbellen? Hosting? Maar ik dacht dat het gelach van kinderen en het levendige gesprek door de telefoon klonk, want ze zweeg even. Waar ben je precies? Frankrijk, antwoordde ik kortaf. De Franse Rivièra, om precies te zijn. Ik heb hier 8 maanden geleden een villa gekocht. De stilte aan de andere kant was oorverdovend. Je hebt een villa in Frankrijk gekocht. Haar stem was een octaaf hoger geworden.
Waarom heb je het ons niet verteld? Waarom zou ik? Je hebt duidelijk gemaakt dat mijn leven geen prioriteit heeft. Bovendien wilde ik je vredige Thanksgiving-plannen niet verstoren. Meer stilte dan. Wie ontvang je? O, alleen de familie. Tante Marie en oom Thomas, oom James en zijn vrienden, alle neven en nichten en hun kinderen. Iedereen behalve jij, papa en Emma. Eigenlijk zijn ze hier de hele week al.
We hebben wijnproeverijen gedaan, kooklessen in de dorpen. Het was geweldig. Ik kon haar gedachten bijna horen racen, terwijl ze alle familieleden uitrekende die mijn feest hadden verkozen boven hun gebruikelijke Thanksgiving-plannen. De hele week sputterde ze. Maar ze komen altijd bij ons thuis voor Thanksgiving. Dingen veranderen, mam. Soms willen mensen liever zijn waar ze echt gewenst zijn.
Dat is niet eerlijk, Olivia. We wilden gewoon even rustig aan doen. Ik moet gaan, mam. De fotograaf wil nog wat groepsfoto’s maken voor de lunch en chef-kok Antoine staat op het punt het eerste gerecht te serveren. Ik beëindigde het gesprek en draaide me om. Daar zag ik Marie in de deuropening staan, met een veelbetekenende glimlach op haar gezicht. « Laat me raden, » zei ze.
Catherine besefte eindelijk wat ze miste. Ik knikte en nam haar warme knuffel aan. « Dat deed ze. » « Goed, » zei tante Marie vastberaden. « Misschien denken ze de volgende keer wel twee keer na voordat ze je uitsluiten. » De rest van de middag was een feest voor alle zintuigen.
Chef Antoine overtrof zichzelf met een menu dat traditionele Thanksgiving-gerechten combineerde met de Franse Rivièra-eikenkeuken. De kalkoen was perfect gegaard, vergezeld van zowel klassieke vulling als mediterrane delicatessen. De wijn vloeide rijkelijk, en bij elke gang werden wijnen uit nabijgelegen wijngaarden geserveerd. Terwijl we rond de lange tafel op het terras zaten, terwijl de ondergaande zon de lucht in schitterende oranje en roze tinten kleurde, kon ik niet anders dan dankbaar zijn. Niet omdat mijn ouders me buitensloten, maar omdat het me eraan herinnerde wat echte familie betekent.
Mijn telefoon trilde constant. Berichten van Emma, meer telefoontjes van mama, zelfs eentje van papa. Maar ik negeerde ze allemaal. In plaats daarvan concentreerde ik me op het moment. Oom James die gênante verhalen vertelde over zijn studententijd. Neven en nichten die de avonturen van morgen planden. Kinderen die stiekem extra toetjes aten als hun ouders niet keken.
De fotograaf legde alles vast. Elke klik van zijn camera legde de herinneringen vast aan wat onze nieuwe traditie zou worden. Want kijkend naar de vreugde om me heen, wist ik dat dit geen eenmalige gebeurtenis zou zijn. Dit was het begin van iets bijzonders. Aan het einde van de avond checkte ik eindelijk mijn telefoon.
