Hun kleine, exclusieve bijeenkomst versus mijn inclusieve, luxueuze extravaganza. De week voor Thanksgiving belde mijn moeder. Olivia, lieverd, ik hoop dat je niet al te teleurgesteld bent over donderdag. Alleen zijn Emma’s tweelingen de laatste tijd zo lastig, en je weet hoe je vader is als er te veel chaos is.
De ironie van haar bezorgdheid over chaos terwijl ik een internationale bijeenkomst van 23 mensen coördineerde, ontging me niet. Als ze eens wist wat ik eigenlijk allemaal aan het doen was terwijl zij zich zorgen maakte over twee kleine kinderen die hun rustige maaltijd verstoorden. Maak je geen zorgen om mij, mam, antwoordde ik, terwijl ik vanaf het terras van mijn villa naar de zonsondergang aan de Middellandse Zee keek. Ik zal niet alleen zijn.
Terwijl ik sprak, stond ik op het hoofdterras en keek ik toe hoe het personeel van de villa de laatste hand legde aan de eethoeken buiten. Er werden lichtslingers getest, kussens op de loungemeubels gelegd en het verlichtingssysteem van het infinity pool werd gekalibreerd om de perfecte sfeer te creëren voor avondfotografie.
Het tafereel was zo mooi dat het wel uit een luxe reismagazine leek te komen. Oh, heb je plannen met vrienden? De verbazing in haar stem was bijna komisch, alsof ik onmogelijk een leven kon hebben zonder hun aanwezigheid. De neerbuigende toon was bekend, maar toch pijnlijk. Na 34 jaar leek ze nog steeds oprecht verbaasd dat ik zinvolle relaties en interessante plannen zou kunnen hebben.
In haar gedachten was ik nog steeds de tweede dochter, degene die dankbaar moest zijn voor alle aandacht die ze haar gaven. Zoiets, zei ik vaag. Eigenlijk zou ik moeten gaan. Ik moet nog wat dingen regelen. Door de openslaande deuren zag ik de vroege aankomst van tante Marie en oom Thomas in de hal, hun opgewonden stemmen droegen luid terwijl ze de grandeur van de villa in zich opnamen.
Er zouden de komende twee dagen nog meer familieleden arriveren, en ik wilde bij elke reünie aanwezig zijn. Regelingen. Olivia, je werkt toch niet tijdens Thanksgiving? Je weet hoe we over afscheid denken, mam. Doe Emma en de tweeling de groeten van me. Terwijl ik ophing, reed de auto van mijn tante Marie de oprit van de villa op.
Zij en oom Thomas waren vroeg gearriveerd om te helpen met de laatste voorbereidingen. Toen ik hen hoorde juichen over de schoonheid van de villa, voelde ik een warmte die niets te maken had met het mediterrane klimaat. Dit is ongelooflijk, Olivia. Tante Marie omhelsde me stevig. Je ouders hebben geen idee wat ze missen, hè? Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Ze gaan het nu ontdekken.
Oom Thomas floot terwijl hij het uitzicht in zich opnam. Hun verlies is winst, hoewel ik niet kan wachten om hun gezichten te zien als de foto’s op sociale media verschijnen. Ik ook niet. Ik geef het toe. Ik ook niet. De volgende dagen was er een wervelwind van aankomsten. Neven en nichten met hun familie, ooms en tantes. Elke aankomst bracht meer vreugde en opwinding in de villa. Elke kamer vulde zich met gelach.
Elke maaltijd een spontaan feest. Dit, besefte ik, was hoe familie zich hoorde te voelen. Elke aankomst was een gebeurtenis op zich. De eersten die arriveerden waren tante Marie en oom Thomas, die vanuit Chicago waren ingevlogen. Hun reactie op de eerste aanblik van de villa was precies wat ik had gehoopt.
