We bestelden een salade, maar er zaten kleine zwarte vlekken in het eten – we gingen direct naar het ziekenhuis

« Zie je dit? » vroeg ze, wijzend naar iets op haar bord. Er zaten kleine zwarte stipjes op de salade die leken op chiazaadjes. Even dachten we zelfs: « Misschien zijn het gewoon kruiden of een modeaccessoire. » Maar haar gezicht vertrok. 

Dit zijn geen zaadjes… Kijk, ze… bewegen? We kwamen dichterbij – en ons bloed stolde in de aderen. Deze « zaadjes » bewogen echt. Kleine, bijna doorzichtige bolletjes met donkere stippen erin… Het waren   eitjes  . Een soort insecteneitjes. Vlak naast het eten. Eerst was er een schok, toen geschreeuw. De obers renden ernaartoe en probeerden het uit te leggen, maar we waren al bezig een ambulance te bellen. We hadden geen idee welk dier deze eitjes had gelegd – of we er al een hadden gegeten. Mijn vriendin raakte in paniek – van angst of misselijkheid. 

In het ziekenhuis werden we onderzocht, werden er tests uitgevoerd, kregen we medicijnen voorgeschreven « voor de zekerheid » en werd ons verteld onze symptomen in de gaten te houden. Wat het restaurant betreft, dienden we natuurlijk een klacht in. Ze probeerden het te rechtvaardigen met een « technische fout » of « bedorven ingrediënten van de leverancier », maar het maakte niet uit. Na zo’n diner is het vertrouwen verdwenen. Sindsdien denk ik elke keer dat ik chiazaad zie, terug aan die avond.