Dit zijn geen zaadjes… Kijk, ze… bewegen? We bogen ons dichterbij – en ons bloed stolde in de aderen. Die « zaadjes » bewogen echt. Kleine, bijna doorzichtige bolletjes met donkere stipjes erin… Het waren eitjes. Een soort insecteneitjes. Gewoon in het eten. Eerst schrok ik, toen schreeuwde ik. Obers snelden toe en probeerden het uit te leggen, maar we waren al bezig een ambulance te bellen. We hadden geen idee welk dier die eitjes had gelegd – of we er al een hadden gegeten. Mijn vriendin raakte in paniek – van angst of misselijkheid.
In het ziekenhuis onderzochten ze ons, deden ze tests, schreven ze ons medicijnen voor « voor de zekerheid » voor en zeiden ze dat we op symptomen moesten letten. Wat het restaurant betreft – natuurlijk dienden we een klacht in. Ze probeerden het te vergoelijken als een « technische fout » of « bedorven ingrediënten van een leverancier », maar dat maakte niet uit. Na zo’n diner is het vertrouwen weg. Sindsdien, elke keer dat ik chiazaad zie, denk ik terug aan die avond.
