De vijg is niet nieuw. In het oude heidense Rusland dacht men dat dit signaal boze geesten verdreef en beschermde tegen het boze oog. De gesloten vuist vertegenwoordigde verborgen kracht en de gekrulde duim werkte als een talisman.
Van de speeltuin tot oorlogsherinneringen: een universele taal
Wie heeft er als kind niet gebaren gebruikt om taboes te vermijden? Een lezer herinnert zich: « Mijn grootmoeder zei altijd: ‘Als iemand je lastigvalt, laat hem dan een vijg zien.' » « Je hoeft niet te schreeuwen. » Advies wordt met mededogen gegeven, als een bescheiden familieritueel.
Deze kleine, gebalde vuist had ook codes op school. Een gebroken belofte? Hop, een vijg, en iedereen besefte dat het een grap was. Een mini-taaltje tussen vrienden, zonder kwetsuren, maar vol medeplichtigheid.
Voordat hij naar het front vertrekt, verbergt hij zijn trouwring in zijn vuist… alsof hij zichzelf symbolisch wil beschermen, net als in zijn kinderspelletjes. De vijg wordt dan een stille metafoor voor liefde, verbondenheid en moed.
