De rechtszaal werd het toneel waar twee synthetische realiteiten botsten: die van emotionele strategie, die van identieke autonomie. Ik presenteerde tien jaar aan loonstroken, belastingaangiften en getuigenissen die mijn zelfredzaamheid bewezen. Hij presenteerde een theorie over familiale hiërarchie en gemiste kansen. De uitspraak van de rechter was een beknopte les in zowel recht als ethiek. Ze verwierp de zaak en zei dat de rechtbank geen persoonlijke teleurstellingen afdwingt van de hiërarchie binnen een familiebeheer. De “investering” was voorbij. Toen ik wegging, voelde ik de zware laatste van een feitelijke waarheid: in sommige gezinnen is liefde voorwaardelijk en wordt je waarde afgemeten aan een balans. De ultieme vrijheid komt wanneer je stopt met het nastreven van een dividend van een rekening die nooit bedoeld was om je dat te betalen, en in plaats daarvan wordt de enige eigenaar van je eigen leven.
