Ze was niet bang voor hem – ze was doodsbang om ontmaskerd te worden. Ze had hem haar diepste, meest kwetsbare gedachten in vertrouwen toevertrouwd en was bang dat die privébekentenissen ooit aan het licht zouden komen.
De schaamte dat iemand anders al haar verborgen pijn droeg, was meer dan ze aankon. Haar verlangen naar afstand was niet geworteld in wantrouwen jegens hem, maar in haar eigen kwetsbaarheid.
Die avond haalde ik ze allebei bij elkaar. Mijn dochter barstte in tranen uit en gaf toe hoe beschaamd ze zich voelde, terwijl mijn stiefzoon kalm zei: « Ik heb het nooit aan iemand verteld, omdat ik wilde dat ze zich veilig voelde. » Op dat moment zag ik het helder: zijn aanwezigheid was nooit een gevaar, maar een stille geruststelling.
Wat mijn dochter nodig had, was geen afzondering, maar een veilige ruimte voor openheid. Samen beloofden we een thuis te creëren waar gevoelens niet in geheime brieven hoefden te worden weggestopt, maar hardop uitgesproken, met compassie ontvangen en met begrip beantwoord konden worden.
