De bruiloft vond plaats in een badplaats aan de kust, badend in witte bloemen en gewiegd door de zeebries. Esteban omhelsde me stevig toen we aankwamen.
« Man, kijk eens naar jou! Wat een topper! » zei hij, terwijl hij me op mijn arm klopte. « En die schoonheid moet Alma zijn. »
Alma glimlachte verlegen.
De ceremonie was prachtig. De gasten zaten op de witte stoelen op het strand. Alma zat naast me, wiebelde met haar voeten en speelde met de bloem die ik in haar haar had gedaan.
De muziek begon en iedereen stond op.
De bruid liep door het gangpad, haar sluier bedekte haar gezicht.
En toen was het moment daar.
Esteban glimlachte toen ze dichterbij kwam. Toen hij haar bereikte, tilde hij voorzichtig haar sluier op.
Ik stopte met ademen. Tranen stroomden al voordat ik besefte dat ik huilde.
Alma keek me verbaasd aan. « Papa, waarom huil je? »
Ik verstijfde en staarde naar de geest van mijn overleden ex-vrouw in een trouwjurk.
Lucia glimlachte naar de gasten, maar haar ogen werden groot toen ze mij met onze dochter zag.
En toen rende ze weg.
Esteban riep haar verbijsterd toe, maar ze was al weg. Ik stond op, mijn benen trilden.
« Houd haar. » En uiteindelijk besefte ik dat de beste wraak was geweest om een gelukkig leven op te bouwen zonder haar.
