Vijf jaar na zijn dood onthulde een bruiloft een schokkende waarheid
De ruzies werden steeds frequenter. Ze had een hekel aan budgetteren en verafschuwde onze bescheiden levensstijl.
« Dat is niet wat ik wilde », zei ze.
Alsof ik haar bedrogen heb. Alsof liefde de rekeningen zou moeten betalen.
« Je wist wie ik was toen je met mij trouwde, » herinnerde ik hem eraan tijdens een bijzonder bittere ruzie.
« Misschien was het een vergissing, » antwoordde ze koel. « Ik dacht dat je nu wijzer zou zijn. »
De volgende dag kwam ik vroeg thuis van mijn werk met bloemen om hem te verrassen. Het was stil in huis.
De koffer en al zijn bezittingen waren verdwenen.
In de wieg vond ik een briefje:
« Ik wil scheiden. Het spijt me, maar ons huwelijk was een vergissing. Ik heb Alma bij mevrouw Martinez op de vijfde verdieping achtergelaten. Houd haar maar. »
Ik belde haar wel honderd keer op haar mobiel. Geen antwoord. Ik ging naar het huis van haar ouders, wanhopig, met mijn ogen wijd open.
De bewaker liet mij niet binnen.
« U bent hier niet welkom, meneer, » zei hij bijna meelevend.
“Alsjeblieft, ik moet alleen even met Lucía praten,” smeekte ik.
« Meneer, u moet vertrekken. »
Twee dagen later ontving ik de scheidingspapieren. Lucía had afstand gedaan van haar ouderlijke rechten aan Alma. De advocaten van haar vader handelden alles opmerkelijk efficiënt af.
Toen kwam de genadeslag.
Zes maanden nadat hij was vertrokken, belde ik voor de laatste keer naar zijn ouders.
« Ze is dood, » zei haar moeder neutraal tegen me. « Lucía heeft een auto-ongeluk gehad. Bel niet meer. Je betekende niets meer voor haar. »
Ze hing op.
de volgende pagr-suite
