Haar overlijden liet een leegte achter in Maple Street, een leegte die niet gemakkelijk te vullen was. Toch was er te midden van het verdriet ook een gevoel van vrede, wetende dat ze deze wereld niet onopgemerkt of ongeliefd had verlaten. Haar nalatenschap, hoewel onopvallend, was diepgaand – een herinnering dat elk leven, hoe klein of verborgen ook, op zichzelf al bijzonder is.
Ik stopte de brief terug in het doosje en deed het medaillon om mijn nek, terwijl ik het koele metaal tegen mijn huid voelde. Het was een belofte om haar herinnering met me mee te dragen, om de cyclus van vriendelijkheid die ze me had gegeven, voort te zetten.
In de dagen die volgden, merkte ik hoe haar aanwezigheid op kleine schaal bleef hangen – in de manier waarop de ondergaande zon haar veranda in een gouden licht baadde, in het gefluister van de wind door de bomen waar ze ooit zat. Hoewel ze er niet meer was, had ze een onuitwisbare indruk op mijn hart achtergelaten, een die me voor altijd zou herinneren aan de oude vrouw die niemand opmerkte, en aan het onverwachte geschenk van vriendschap dat ze me had gegeven.
