Een li:e. Een li:e, dik en verstikkend als teer. Mijn vuisten balden zich onder het bureau, mijn nagels doorboorden mijn handpalmen. Ik dacht terug aan elk bonnetje, elke opoffering die ik had gedaan voor Pablo’s schoolgeld, terwijl Marcelo nog een Cartier-armband voor Clara kocht, gelabeld als ‘bedrijfskosten’.
« Daarnaast eisen wij de volledige voogdij, » drong Ortega aan, met als doel mij te vernietigen.
« De moeder lijdt aan emotionele instabiliteit, zoals blijkt uit deze ongegronde beschuldigingen. Deze instabiliteit kan de ontwikkeling van het kind ernstig schaden. »
Clara’s lach ontsnapte bijna aan haar controle. Ze boog zich naar Marcelo toe, fluisterde, en hij barstte in lachen uit, dit keer zonder het te verbergen. Daar, voor iedereen.
De wereld laten zien hoe zielig ik ben geworden.
