Er was geen minnaar. Geen man die met rozen wachtte. Geen romantiek die zich in de schaduwen verschuilde.
In plaats daarvan was de kamer gevuld met dunne matrassen, dekens en zakken met voedsel. Binnen waren kinderen – weeskinderen. Sommigen waren op blote voeten, anderen sliepen, anderen zaten stil met grote ogen.
En daar stond mijn moeder, tussen hen in, met eten en medicijnen uit haar tas.
Ze verraadde ons niet. Ze verspilde haar geld niet.
Ze redde levens.
Met tranen in haar ogen trok ze me opzij. « Je had het niet mogen weten, » fluisterde ze.
Ze legde uit dat ze jarenlang in het geheim een groep verlaten kinderen had gesteund. Met haar spaargeld betaalde ze hun eten, kleding, medicijnen en zelfs de kleine hotelkamer waar ze ‘s nachts onderdak vonden.
Ze kleedde zich zo zorgvuldig, en dat was niet voor een man. Ze wilde haar waardigheid behouden tegenover de kinderen en hen een voorbeeld van respect en zorgzaamheid geven.
Mijn gezicht brandde, niet van woede, maar van schaamte.
Terwijl ik haar in gedachten van verraad beschuldigde, terwijl ik me voorstelde dat ze stiekem wegsloop voor romantiek, droeg ze de last van tientallen kinderen die niemand anders hadden.
Ik voelde mij klein en waardeloos.
Die avond, toen ik haar hielp met het uitdelen van eten aan de kleintjes, besefte ik pas hoe egoïstisch mijn vermoedens waren geweest.
Mijn moeder nam haar eigen spaargeld op, niet uit ijdelheid of uit verwennerij, maar om de kinderen te onderhouden.
Ze had het voor me verborgen gehouden omdat ze niet wilde dat ik me zorgen zou maken. Ze was bang dat ik haar zou tegenhouden, haar gek zou noemen of zou zeggen dat het te veel was.
