“Ik ben het ook niet,” zei ze feitelijk. “De dokters denken dat ik het niet begrijp, maar ik wel. Ik ga dood.”
De manier waarop ze het zei, zo kalm voor een zevenjarige, brak iets in John.
“Ben je bang?”vroeg hij.
“Niet om te sterven,” zei ze. “Om alleen te sterven.”
Die avond belde Big John zijn Motorclub, de Iron Wolves. Vijfentwintig broers en vijftien zussen, allemaal ruw rond de randen, allemaal met hun eigen pijn.
“Er is een klein meisje,” begon hij, toen moest stoppen, verstikkend in zijn woorden. “Zeven jaar oud. Sterven. Ouders lieten haar in de steek. Ze heeft niemand.”
“Wat heb je nodig?”vroeg Bones, de clubpresident.
“Tijd. Gewoon … tijd. Iemand om bij haar te zitten. Neem shifts. Ze heeft misschien drie maanden en ze is doodsbang om alleen te zijn.”
‘Klaar,’ zei Bones zonder aarzelen. “We beginnen morgen.”
Wat volgde was iets wat het personeel van het hospice nog nooit had gezien. In leer geklede Motorrijders, sommigen met records, sommigen met een gewelddadig verleden, zitten rustig naast het bed van een stervend kind. Haar verhalen lezen. Poppen spelen. Ze schilderde haar kleine vingernagels zwart omdat ze er zo stoer uit wilde zien.”
Ze hebben een schema gemaakt. Twee uur per dag, 24 uur per dag. Katie zou nooit meer alleen wakker worden.
