Haar gezicht was kalm. Er was geen verdriet, geen opluchting – alleen vrede.
Ze greep in haar handtas, haalde er een klein notitieboekje uit en schreef een paar regels voordat ze het in haar jaszak stopte:
Vergeving gaat niet altijd over opnieuw liefhebben. Soms gaat het gewoon over loslaten zonder haat, zonder bitterheid, zonder terug te kijken.
Toen draaide ze zich om en liep langzaam naar de uitgang. De koele ochtendlucht deed haar haar opwaaien en voor het eerst in twaalf jaar voelde ze iets in zich opkomen – iets wat ze bijna was vergeten.
Het was vrijheid.
En toen ze het zonlicht in stapte, begon Elena Ramírez – de vrouw die ooit achter stilte en verraad had geleefd – eindelijk weer te leven.
