Haar vrienden vertelden haar vaak hoe gezegend ze was.
« Je hebt geluk, Elena. Raúl behandelt je als een koningin. » Ze glimlachte flauwtjes en antwoordde zachtjes: « Ja. Ik heb wat ik nodig heb – mijn kinderen. »
Twaalf jaar later veranderde alles van de ene op de andere dag.
De man die ooit fier en trots had gestaan, begon voor haar ogen te verwelken. Raúl begon af te vallen, zijn ooit gebruinde gezicht werd bleek en ingevallen. De diagnose kwam als een donderslag bij heldere hemel: leverkanker in het eindstadium.
De behandeling in het Ángeles Ziekenhuis was bruut, kostbaar en zinloos. Binnen enkele weken was de man die zijn leven had gevuld met arrogantie en lawaai, een schim van zichzelf geworden – een vergeelde huid, een zwakke stem en zwakke bewegingen.
En aan zijn bed, dag en nacht, stond alleen Elena.
Ze voerde hem lepel voor lepel, veegde het zweet van zijn voorhoofd, verschoonde zijn lakens en draaide hem zachtjes om als zijn lichaam pijn deed. Ze sprak weinig en klaagde nog minder. Er waren geen tranen meer. Alleen een stille, standvastige aanwezigheid.
Soms fluisterden de verpleegsters vol bewondering:
« Wat een toegewijde vrouw. Ze zorgt nog steeds met zoveel liefde voor hem. »
Maar ze hadden het mis. Het was niet de liefde die haar daar hield, maar haar plicht.
Op een middag, toen het gouden licht door de jaloezieën filterde, galmde het geluid van hoge hakken door de ziekenhuisgang. Een jonge vrouw in een rode jurk, met perfect gestifte lippen, liep door de gang met het snelle ritme van iemand die iets kwam ophalen. Toen ze de deur opendeed, verstijfde ze. Elena zat kalm en stil naast het bed, met een vochtige doek in haar hand.
De stilte tussen hen was bijna ondraaglijk.
