Ze hebben gepraat. Twintig minuten. Dan een uur. Elena vergat haar ontmoeting. Vergeten dat de paraplu water over haar nek druppelde. Jona vroeg niet om geld. Hij vroeg naar Liam, naar haar gezelschap, naar hoe vaak ze slaapt — en plaagde haar zachtjes voor het antwoord.
Hij was aardig. Intelligent. Gewond. En absoluut anders dan elke man die ze ooit had ontmoet.
Dagen werden een week.
Elena bracht koffie. Dan soep. Dan een sjaal.
Liam tekende Jonah foto ‘ s, vertelde zijn moeder, “Hij is als een echte engel, Mama. Maar triest.”
Op de achtste dag stelde Elena een vraag die ze niet had gepland.:
“Wat … wat zou er voor nodig zijn om weer te leven? Om een tweede kans te krijgen?”
Jona keek weg. “Iemand zou moeten geloven dat ik er nog steeds toe doe. Dat ik niet zomaar een geest ben. mensen stappen over.”
Toen keek hij op, recht in haar ogen.
“En ik zou willen dat die persoon echt is. Heb geen medelijden met mij. Kies mij maar.”
