Ethan keek op. « Zijn ze van mij? »
Ze knikte.
“Het zijn onze kinderen.”
Ethan verstijfde.
Al die tijd… Hij had een tweeling waarvan hij het bestaan niet wist, en ze probeerden hun enige speeltje te verkopen om de vrouw te redden van wie hij ooit hield.
Hij knielde naast haar neer en pakte haar handen. « Ik heb een fout gemaakt, Amy. De grootste fout van mijn leven. Als je het goed vindt… Ik wil dit goedmaken. Voor hen. Voor jou. Voor ons. »
Tranen stroomden over Amy’s gezicht.
Bij de deur fluisterde Leo zachtjes: “Mam… Is deze man onze vader?”
Amy glimlachte. « Ja, lieverd. Hij is het. »
De tweeling rende naar hem toe en omhelsde hem stevig. Voor het eerst in zijn leven voelde Ethan zich compleet.
Epiloog
Zes maanden later verhuisden Amy en de jongens naar Ethans landhuis. Maar ze verhuisden niet zomaar naar een villa, ze trokken er in bij hun gezin.
De speelgoedauto, nog steeds bekrast en beschadigd, stond in een glazen kast in Ethans kantoor, met een klein bordje waarop stond:
« Het speelgoed dat mijn leven heeft gered en mij een gezin heeft gegeven. »
Omdat het soms niet de grote gebaren en rijkdom zijn die ons leven veranderen, maar de kleine dingen – gegeven vanuit het meest oprechte hart.
