Vreemden staarden haar aan in supermarkten. Eigenaren weigerden haar verzoeken. Vrienden die ze ooit vertrouwde, namen stilletjes afstand, bang om meegesleurd te worden in de roddels.
Maar Anna weigerde in te storten. Met vijf monden te voeden, nam ze elk klusje aan dat ze kon vinden: vloeren schrobben, tafels bedienen, tot diep in de nacht kleren naaien. Elke ochtend bracht ze haar kinderen naar school, haar handen stevig op hun schouders, alsof haar aanraking hen kon beschermen tegen de wreedheid van de wereld.
De leraren glimlachten meelevend. De ouders keken haar koel aan. Toch hield Anna vol.
Zijn kinderen groeiden op, elk met hun eigen vonk:
-
David, de oudste, tekende graag auto’s en droomde ervan ze te bouwen.
-
Naomi, fel en loyaal, verdedigde haar broers en zussen.
-
Grace, de dromer, vulde hun kleine huisje met liederen en poëzie.
-
Lydia, levendig en ambitieus, was goed met cijfers.
-
Ruth, de zwijgzame, verliet Anna zelden, haar kleine hand klemde zich altijd vast aan de handpalm van haar moeder.
Maar wat hun talenten ook waren, de maatschappij zag maar één ding: « vijf kinderen met een blanke moeder. »
Lessen in liefde
Richards afwezigheid bleef hen achtervolgen. Zijn naam bleef als een schaduw hangen aan de eettafel, in de klaslokalen en zelfs in hun spiegelbeeld.
Toen David tien was, stelde hij eindelijk de vraag waar Anna zo tegenop zag.
“Waarom haat papa ons?”
Anna knielde naast hem neer en veegde zijn tranen weg. Haar stem brak toen ze zei: « Omdat hij de liefde nooit heeft begrepen, David. Dat is zijn falen, niet het jouwe. »
Deze woorden werden hun schild.
Door middel van blikken en gefluister groeide de vijfling in aanzien. Naomi bestreed onrecht waar ze het ook maar tegenkwam. Grace zong op schoolevenementen en ontroerde het publiek tot tranen. Lydia blonk uit in schoonheidswedstrijden. Ruth schilderde met stille passie. En David, die de last van zijn rol als « man des huizes » droeg, werkte parttime om het gezin te onderhouden.
Anna’s offers waren eindeloos. Ze sloeg maaltijden over om haar kinderen te voeden, liep kilometers als de benzine op was en repareerde oude kleren zodat ze weer draagbaar waren.
Ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag richtte de vijfling het feest op haar.
« Voor alles wat je hebt opgegeven, » zei David met trillende stem, « is vandaag voor jou, mam. »
