« Wat is dit? » vroeg ze, onzeker glimlachend.
Hij keek op, zijn stem kalm. « Het is een ring. En onze verloving is voorbij. »
Haar uitdrukking verbleekte. « Dat meen je niet. »
« Ja, » zei hij. « Ik kan niet trouwen met iemand die anderen voor de lol vernedert. »
Vanessa snoof. « Je maakt het uit met me… vanwege dat dienstmeisje? Ze stelt niets voor, Ethan. »
Hij klemde zijn kaken op elkaar. « Dat ‘niets’ heeft meer charme dan wat je gisteravond liet zien. Mijn moeder was ook dienstmeisje. Ze wijdde haar leven aan mijn opvoeding. Je bespotte al haar slachtoffers. »
Stilte vulde de kamer. Voor het eerst had Vanessa geen antwoord.
Tegen de middag verspreidde het nieuws zich door de sociale kringen van New York. « Miljonair Ethan Brooks verbreekt verloving na belediging van personeel. » De helft van de stad bewonderde hem; de andere helft dacht dat hij gek was. Investeerders, vrienden en zelfs familieleden belden en waarschuwden hem dat hij « een perfecte toekomst had verspeeld ». Maar Ethan trok zich er niets van aan.
Een paar dagen later ging hij naar het cateringbedrijf om Clara te zoeken. Ze was verrast hem te zien.
« Meneer Brooks, ik… ik wilde geen problemen veroorzaken. »
« Dat was niet uw bedoeling, » zei hij zachtjes. « U hebt me eraan herinnerd wat belangrijk is. »
Hij bood aan haar te helpen met het openen van de kleine bakkerij waar ze altijd al van had gedroomd. Clara weigerde aanvankelijk, uit angst voor medelijden, maar Ethan hield vol dat het een investering in vriendelijkheid was.
Een paar maanden later opende Clara’s Home Bakes in Harlem. De eerste klanten waren lokale mensen, maar al snel stond de rij tot aan de straat. Clara nam twee andere vrouwen uit haar buurt aan, wat hen een vast inkomen en een gevoel van waardigheid opleverde.
Ondertussen probeerde Vanessa het verhaal voor de pers te verdraaien door te beweren dat Ethan « emotionele problemen » had. Maar haar reputatie herstelde zich nooit. De uitnodigingen droogden op, merken stopten met sponsoren en haar vrienden fluisterden achter haar rug om.
Maar voor Ethan werd het leven eenvoudiger – en oneindig veel rijker.
Een jaar later kwam Ethan onaangekondigd langs bij Clara’s bakkerij. De warme geur van kaneelbroodjes en vers brood vulde de lucht. Clara, nu stralend en zelfverzekerd, begroette hem met een brede glimlach.
« Meneer Brooks! » zei ze. « Of moet ik zeggen, mijn beste klant? »
Hij lachte. « Gewoon Ethan. Hoe gaat het met de zaken? »
« Beter dan hij zich had voorgesteld. »
