hem.
« Genoeg, » snauwde ze, terwijl ze de laatste restjes geleende macht bijeenriep. « Als zij niet weggaat, doen wij het. »
Die « wij » was haar favoriete truc. Ze vermomde zich als eenheid, hield de ene persoon gegijzeld en de ander op zijn slechtst. Ze greep Roberts pols vast. De lucht in de kamer bevroor.
« Aangezien u erop staat beslissingen te nemen, » zei ik, niet zonder beleefdheid, « sta mij dan toe de mijne te presenteren, zodat niemand zich hoeft af te vragen wat de gevolgen zijn, vermomd als keuzes. »
Ik pakte de telefoon weer op en raakte een ander scherm aan. « Elke maandelijkse betaling wordt vanavond ingehouden. Niet om te straffen, maar om in te houden. De garanties voor medeondertekening worden maandagochtend besproken. Het clubbestuur ontvangt een rapport over het gedrag van vandaag, met mijn aanbeveling: vergeef als er onvoorwaardelijke excuses worden aangeboden en actie wordt ondernomen; schors als het schouwspel belangrijker is dan berouw. Niets hiervan is wraakzuchtig. Het is de simpelste taal ter wereld: oorzaak en gevolg. »
Robert staarde naar de marmeren vloer alsof die hem een kaart kon bieden. « Mam, » fluisterde hij hees, « alsjeblieft. »
« Ik ben nog steeds je moeder, » zei ik zachtjes, « daarom geef ik je de mogelijkheid om naar me toe te komen in plaats van van me af te gaan. »
Misschien was het zo gebleven – mijn kalmte aan de ene kant, haar woede aan de andere kant, en Emma’s dag die tussen ons in trilde – als Jennifer niet de sirene in haar borst had gehad, die het niet kon laten om haar eigen alarm af te laten gaan.
« Je denkt dat geld je het recht geeft om over ons te praten, » zei ze, terwijl haar mascara begon te rimpelen onder haar ogen en haar haar losliet alsof iemand zich verdedigt wanneer het te lang wordt tegengehouden. « Maar dit is een verhaal waar je geen controle over hebt, Margaret. Je perfecte zoon heeft tegen je gelogen. »
Er is altijd wel iemand in het publiek die luidkeels « O mijn god » roept wanneer er een schandaal uitbreekt. Vanavond waren het er zeven. Telefoons zweefden als een zonsopgang boven een somber landschap. Zelfs de drummer van de band, die vast wel ergere dingen had meegemaakt op kerstfeestjes, zag eruit alsof hij een ijsblokje had ingeslikt.
« Jennifer, » zei Robert, terwijl angst zijn toon verzachtte, « doe dit niet. »
« Lange nachten, » zei ze, bijna juichend van opluchting over de nucleaire aanval. « Geheime telefoontjes. Diners in restaurants waar hij me nooit naartoe heeft meegenomen. Vertel het ze, Robert. Vertel je heilige moeder met wie je je avonden doorbrengt. »
Pijn heeft zijn eigen akoestiek. De tere botten van de kamer resoneerden ermee. Mensen bogen zich voorover als getuigen terwijl een auto slipt – hatend dat ze niet weg konden kijken, en hatend zichzelf om die haat. Roberts lippen bewogen, maar ze begrepen de betekenis niet. Emma greep Davids arm vast als een meisje dat te vroeg had geleerd dat volwassenen hun titels niet altijd verdienen.
« Eigenlijk, » zei een stem uit de andere kring, warm en vol resonantie, « kan ik het uitleggen. »
Dr. Harrison is een man die zich kleedt als iemand die betrouwbaar is. Een zwart pak, een perfecte stropdas, een vriendelijke blik die opmerkt en geheimen zonder vragen bewaart. Hij stond stil achter een paar bruidsjonkers en keek naar de artsen op de plaats van het ongeluk. Hij deed een stap naar voren, toen nog een, en verlaagde de temperatuur in de kamer met tien graden door zijn aanwezigheid.
« Jennifer, » zei hij, haar naam gebruikend zoals een goede dokter een stethoscoop gebruikt – contact zonder trauma – « Robert vroeg me om zijn verrassing niet te verklappen, maar het alternatief lijkt erger. »
Ze knipperde met haar ogen, gedesoriënteerd door de kalmte die haar warmte niet in gevaar bracht. « Verrassing? »
« Jubileum, » zei hij. « Tien jaar. Sarah hielp hem een reis naar Italië te organiseren – naar dezelfde steden, dezelfde hotelketen, dezelfde ijssalon in Florence – omdat haar zus werkt bij het bureau dat je voor je huwelijksreis hebt gebruikt en hun oude kamer terug kon regelen. Late nachten waren de uren die hij moest werken om te betalen wat hij zijn moeder niet wilde vragen. Restaurantrekeningen waren omkoopbare agenten en tiramisu-concierges. »
Stilte betekende wederom geen afwezigheid. Het betekende dat de kamer het einde van alle verhalen had bereikt en opnieuw moest beginnen voordat er een ander verhaal gekozen kon worden. Jennifers mond ging open en dicht. Het gerinkel van de telefoons nam af. De getuige mompelde « Jezus », op een toon die normaal gesproken voorbehouden is aan begrafenissen.
Robert drukte zijn handen tegen zijn ogen, zijn schouders trilden een, twee keer. Toen hij zijn handen liet zakken, was hij bleek maar geaard. « Ik wilde je een zetje geven, » zei hij met een schorre, heldere stem. « Geen ruzies. Geen budgetplanning. Een balkon met groene luiken en een man op straat die ‘Volare’ speelde op een slechte trompet. Ik wilde je die stomme stenen trap op dragen omdat er geen lift was, en jij lachte, en ik dacht: ‘Dit is het huwelijk; we zullen elkaars lasten dragen.' »
De kamer gedroeg zich als de eredienst – hij vergat dat het een rechtszaal was en herinnerde zich dat het een heiligdom was. Zelfs degenen die niet van romantiek hielden, stil en discreet
