De avond was zo gewoon dat hij al snel fragiel begon te lijken, als glas dat zou kunnen versplinteren als ik er te lang naar staarde. Ik was de restjes afwas aan het doen in de kleine keuken van ons bakstenen huis in Saint Albans. Mijn zoon, Oliver, speelde bordspellen met de kinderen van de buren en mijn man, Gregory, was boodschappen aan het doen. Het huis was stil, alleen onderbroken door het zacht ruisen van de kraan en het tikken van de oude klok boven de voorraadkastdeur.
In die stilte voelde ik het. Er stond iemand achter me. Ik draaide me snel om, het water droop van mijn handen. Mijn schoonvader, Leonard, was daar. Zijn gezicht was bleek, zijn ogen rusteloos als die van een opgejaagd dier.
‘We moeten praten,’ fluisterde hij, en hoewel de woorden zacht waren, sneden ze door de lucht als een mes.
Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. « Waar valt er over te praten? » vroeg ik, terwijl ik mijn vochtige handen aan een keukenpapiertje afveegde.
Leonard kwam dichterbij. Zijn stem was zacht, snel samenzweerderig. « Zolang je zoon er niet is, luister naar me. Pak een hamer. Ga naar de badkamer boven. Sla de tegels achter het toilet kapot. Vertel het niet aan Gregory. »
Een geschrokken lach ontsnapte me. « Dat meen je toch niet. Waarom zou ik de badkamermuur vernielen? Gregory heeft er zelf aan gewerkt, en we zijn van plan het huis binnenkort te verkopen. »
Leonardo’s benige handen grepen de mijne plotseling met verrassende kracht vast. « Je man is niet wie je denkt dat hij is. Het bewijs ligt daar verborgen, » zei hij.
Even kon ik hem alleen maar aanstaren. Leonard was altijd al vreemd geweest, maar nu was er iets anders in zijn ogen. Vermoeidheid gepaard met angst. Een angst die geen waanbeeld was.
Toen de avond viel, knaagde nieuwsgierigheid meer aan me dan twijfel. Oliver was nog bij de buren en Gregory was nog niet terug, dus ging ik naar boven. Elk gekraak van de houten trap weerspiegelde mijn aarzeling. In de badkamer deed ik de deur op slot en leunde er even tegenaan, luisterend naar het bonzen van mijn pols in mijn oren.
De witte tegels glansden voor mijn ogen, glad en onbeschadigd. Ik trok de hamer uit de kast, mijn handen klam, alsof de hendel zelf weerstand bood. « Dit is waanzin, » mompelde ik, maar de woorden leken leeg.
De eerste klap verbrijzelde het porseleinen vierkant nauwelijks. De tweede klap klonk luider en breder, en de scherven vielen op de vloer. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik hurkte en de zaklamp dichterbij bracht. Achter het pleisterwerk lag een smalle nis, en daarin glinsterde een plastic zak.
