De kamer was stil. Hung, die gillend het huis uit was gerend, verstijfde onder mijn blik. Voor het eerst was ik niet bang.
Ik doorzocht alles met een kleine koffer. Toen ik wegging, fluisterden mijn buren: « Arm maar dapper. »
Het leven daarna was niet bepaald een makkie. Ik huurde een kleine kamer, ging weer aan het werk en herstelde langzaam. Maar elke ochtend als ik wakker werd, voelde ik me opgelucht. Geen herhaaldelijke mishandelingen meer, geen nachten vol angst meer.
Een maand later had ik mijn kracht en enthousiasme teruggevonden. Mijn werk ging goed, mijn vrienden steunden me en mijn collega’s boden me steun. Het is begrijpelijk dat geluk niet thuis ligt, maar in de controle.
Maar Hung en zijn moeder bleven verlaten. Het nieuws over Hungs wreedheid verspreidde zich door de buurt en hun winkel verloor klanten. Mensen meden hen en verachtten mevrouw Lanh.
Door de maanden heen werd ik sterker en vrijer. Ik denk vaak terug aan die hectische nacht – het was een keerpunt voor me.
Is de oplossing al gepubliceerd, of was hij al gepubliceerd? Ik lachte.
Spijt? Nee. Ik heb er alleen spijt van dat ik niet eerder ben vertrokken. Als ik deze papieren vandaag niet had gekregen, zou ik nog steeds als een schaduw leven. Nu ben ik vrij, en vrijheid is het mooiste geschenk dat er is.
