« Nou, dat hangt af van je mentale toestand op dat moment. Deze afspraken zijn bedoeld om permanent te zijn. »
Permanent – net als een levenslange gevangenisstraf.
« Ik begrijp het. » Ik ondertekende de derde pagina. « Marcus, er is iets dat ik moet vermelden. »
« Wat is het? »
« Ik denk dat er meer geld is dan je denkt. »
Zijn ogen lichtten op als op kerstochtend. « Meer geld? »
« Robert had misschien een paar rekeningen waar ik niets van wist. Misschien verborgen investeringen. »
« Hoeveel geld nog, Sylvia? »
En daar was het – hebzucht, wanhoop, de absolute bevestiging dat dit helemaal niet om mijn bescherming ging.
« Ik weet het niet zeker. Misschien wel aanzienlijke bedragen. »
Marcus’ handen begonnen nu te trillen. « Hoe belangrijk is dat? »
« Nou, » zei ik, terwijl ik mijn pen neerlegde zonder de laatste pagina te ondertekenen, « nu wordt het interessant. »
« Wat bedoel je? »
« Weet je, je staat onder arrest, Marcus. Je hebt het recht om te zwijgen. »
De politie kwam uit hun schuilplaatsen en Marcus’ gezicht verbleekte van schrik en angst.
« Jij… jij kunt het niet. »
« Ik kan het wel. Ik heb het gedaan. Nu zul je leren wat er gebeurt met roofdieren die op de verkeerde prooi jagen. »
Terwijl ze hem geboeid wegvoerden, hoorde ik hem schreeuwen over provocatie en juridische procedures, maar ik hoorde alleen de geluiden van de gerechtigheid die voor 33 miljoen dollar werd uitgedeeld.
Die avond kwam het nieuws: een lokale zakenman gearresteerd in een fraudezaak. Marcus, lopend als een gevangene, werd op alle zenders uitgezonden, zijn gezicht een masker van ongeloof en woede.
Emma riep het snikkend uit: « Mam, wat heb je gedaan? »
« Ik heb mezelf beschermd tegen de poging van je man om mijn onafhankelijkheid en rijkdom te stelen. »
« Maar een arrestatie, aanklachten – dat zal hem kapotmaken. »
« Goed. Dat was het precies. »
« Hoe kun je zo koelbloedig zijn? »
« Hoe kun je een man verdedigen die van plan was systematisch van je moeder te stelen? »
Emma arriveerde een uur later, haar ogen rood van het huilen. Ik liet haar zitten en speelde de opname van Marcus’ bekentenis af – elk hebzuchtig woord, elke berekende manipulatie, elk moment waarop hij zijn ware aard onthulde.
« Hij wilde me in een verpleeghuis stoppen, lieverd. Hij wilde alles stelen wat je vader me naliet en iedereen ervan overtuigen dat ik te zwak was om weerstand te bieden. »
« Maar hij houdt van me. »
« Hij houdt van wat hij dacht dat je hem kon geven. Er is een verschil. »
