Ik merkte dat Justice een scherp gevoel voor ironie had.
Het federaal parket leek me anders dan de lokale politie – serieuzer, professioneler, duurder. Agent Sarah Torres begroette me met het respect dat doorgaans wordt betoond aan grote politieke donateurs.
« Mevrouw Hartley, uw zaak is onze gouden standaard geworden in de vervolging van ouderenfraude. »
« Wat? »
De meeste slachtoffers zijn te beschaamd of verward om zich effectief te verdedigen. U hebt niet alleen uzelf verdedigd – u hebt een heel crimineel netwerk vernietigd.
« Ik had goede middelen. »
« En u hebt ze strategisch ingezet. Daar willen we het over hebben. »
Agent Torres spreidde dossiers uit op de vergadertafel – foto’s, financiële gegevens, organigrammen die de omvang van Marcus’ operatie illustreerden. Negenendertig slachtoffers in zes staten. Het gemiddelde verlies per slachtoffer was $ 300.000. Het totale verlies bedroeg $ 15 miljoen.
« Wat is er met de andere slachtoffers gebeurd? »
« De meesten verloren hun onafhankelijkheid, spaargeld en zelfvertrouwen. Enkelen werden tegen hun wil in verpleeghuizen geplaatst. Drie stierven terwijl hun bezittingen systematisch werden gestolen. »
Drie mensen stierven tijdens de aanval. Dat aantal kwam als een dolkstoot in mijn rug.
« Wat kunnen we voor hen doen? »
« Voor de doden: niets. » Voor de overlevenden, alles, als je bereid bent te helpen. »
« Wat voor hulp? »
Ze haalde een dikke map tevoorschijn met het opschrift SLACHTOFFERSINITIATIEF. « We willen een programma opzetten dat voor andere slachtoffers doet wat je voor jezelf hebt gedaan: helpen.
