De kamer was gespannen en vol ongeloof. Dolores, die de taart nog steeds wankel boven de prullenbak hield, aarzelde. Een vage blik van verbazing gleed over haar gezicht, alsof ze de wending in de gebeurtenissen niet kon bevatten. De andere ouders wisselden een ongemakkelijke blik uit, onzeker of Rosalies gebaar de situatie zou verzachten of juist verder zou aanwakkeren. Maar Rosalie, tenger en ruimhartig, hield stand en haar ogen ontmoetten die van Dolores met een volwassenheid die haar zeven jaar te boven ging.
« Wat is er aan de hand? » vroeg Dolores uiteindelijk, met een zweem van achterdocht in haar stem. Ze zette de taart langzaam op het aanrecht en voorkwam dat hij in de prullenbak belandde. Haar aandacht was gericht op Rosalie, wier kalmte haar jaren leek te overschaduwen.
Rosalie, met een gratie die zelfs mij verbaasde, navigeerde over het tabletscherm tot ze haar meesterwerk vond. Ze drukte op play en er verscheen een reeks beelden op het scherm, begeleid door een melodie die Rosalie zelf neuriede en opnam. De film begon met een foto van Dolores in haar jeugdige glorie, trots staand voor de bank waar ze tientallen jaren had gewerkt.
