Toen Damian die woorden uitsprak, overspoelde een verontrustende mix van opluchting en angst me. Zijn ogen beloofden wraak, en ik wist dat Damian zijn woord zou houden.
We zaten in stilte terwijl de auto wegreed, de koude, veroordelende muren van wat ik ooit thuis noemde achter zich latend. Ik voelde een golf van dankbaarheid voor mijn broer, wiens stille kracht me als een beschermend schild leek te omhullen. Damian was altijd de rots in mijn leven geweest, degene die me steunde toen de wereld op zijn kop stond.
Meer zien
Water
Terwijl we door vertrouwde straten reden, begon mijn geest helderder te worden. Het was tijd om mijn verhaal terug te vinden, me te bevrijden van de ketenen van het verleden. Kenneths verraad, de venijnige woorden van zijn moeder – niets hiervan weerspiegelde wie ik was. Te lang had ik me erdoor laten bepalen wat ik waard was, en nu was het tijd om daar verandering in te brengen.
In zijn kantoor gebaarde Damian me te gaan zitten voordat hij de telefoon opnam. Hun gesprek was kort, hun woorden kort en vastberaden. « Met onmiddellijke ingang is Kenneth ontslagen. Zorg ervoor dat de bewaker hem het gebouw uit begeleidt. »
Er klonk een vastberaden toon in zijn stem, een duidelijke aanwijzing dat er geen onderhandelingen zouden komen, geen tweede kansen. Damian hing op en draaide zich naar me om, zijn uitdrukking verzachtte.
« Hij blijft voorlopig bij mij, » zei hij. « De rest regelen we samen. »
Ik knikte en voelde een last van mijn schouders vallen. Met die simpele woorden bood Damian meer dan alleen onderdak. Hij bood hoop.
Naarmate de dagen weken werden, begon ik mezelf weer op te bouwen. Ik vond kracht op onverwachte plekken – in een hernieuwde passie voor kunst, in het lachen met oude vrienden. En met elke stap vooruit, verwijderde ik me verder van de schaduwen van het verleden.
