Stel je voor dat je moe bent van het urenlange autorijden en ineens een scène ziet die rechtstreeks uit een thriller lijkt te komen : een groot, nauwelijks gegraven gat in het midden van je gazon, omringd door tuingereedschap en een nauwelijks geopende fles water . Dat is precies wat ik die nacht heb meegemaakt.
Mijn eerste reactie was om de politie te bellen. Maar er kwam een verontrustende gedachte in me op: wat als de persoon achter het huis dacht dat het nog steeds leeg was? Wat als ze van plan is om terug te komen?
Een zaklampstaart
Ik nam een besluit dat het verloop van de nacht zou veranderen: ik deed alsof we nooit meer thuiskwamen. Auto in de garage, lichten uit, luiken gesloten. Ik wachtte. Toen de avond viel, liep er een figuur over het hek. Kalm. Ondubbelzinnig. Ze liep rechtstreeks naar het gat.
Met een bonzend hart pakte ik mijn zaklamp en liep erheen. « Goedemorgen! » riep ik terwijl ik met het licht in het gat scheen. De figuur draaide zich om… En toen, onverwachts : het was mijn buurman Paul.
Een verhaal over goud en familiegeheimen
