Sandra stapte naar voren, met die zelfvoldane uitdrukking op haar gezicht. « Terwijl je weg was, hebben we wat veranderingen aangebracht. De kinderen hadden meer ruimte nodig, dus je oude kamer is nu een speelkamer. »
Mama voegde eraan toe: « We hebben de kelder voor je opgeknapt. Het is echt niet meer zo erg. »
De kelder. Donker, muf en altijd muf ruikend.
Sandra, bijna stralend, zei: « Als je daar niet blij mee bent, mag je natuurlijk je eigen plek zoeken. Je bent tenslotte 29. »
Ik draaide me naar mijn ouders, wachtend – hopend – dat ze iets zouden zeggen. Wat dan ook. Maar ze zeiden niets. Niemand keek me zelfs maar aan.
En toen, tot mijn eigen verbazing, glimlachte ik. Een echte glimlach.
« Weet je wat? » zei ik opgewekt. « Je hebt helemaal gelijk, Sandra. Het is waarschijnlijk tijd dat ik een eigen huis krijg. Maar ik ben nieuwsgierig: hoe ga je de hypotheek betalen zonder mijn geld? »
Marcus rechtte zijn rug en trok zijn borst op. « Eigenlijk heb ik vorige week een baan gekregen. Goed betaald. Het komt wel goed. »
Opluchting overspoelde me. « Dat is fantastisch nieuws. Ik ben oprecht blij voor jullie allemaal. Het klinkt alsof alles perfect verloopt. »
Ze wisten niet wat ze ervan moesten denken. Ze hadden een gevecht verwacht, misschien wat gesmeek. In plaats daarvan was ik kalm. Dankbaar zelfs. Sandra glimlachte nog breder. « Eindelijk word je volwassen. Goed zo. »
De deur viel met een harde klap achter hen dicht. Geen gedag. Geen geluk. Alleen een dichtslaande deur.
Ik pakte mijn telefoon en belde een verhuisbedrijf. Twee uur later kwam er een vrachtwagen aanrijden. Het kostte me minder dan een uur om al mijn bezittingen in te laden. Alles paste in één kleine vrachtwagen.
Ik volgde hem in mijn auto, rechtstreeks naar mijn rustige, mooie nieuwe appartement. Eindelijk was ik vrij.
Het eerste wat ik deed toen ik daar aankwam? Ik blokkeerde hun nummers en annuleerde alle rekeningen die ik had betaald. Voor het eerst in jaren voelde ik rust.
Maanden verstreken. Ik kreeg promotie, mijn spaargeld groeide en ik begon zelfs met iemand te daten. Het leven was goed – echt goed.
Toen ging op een avond de deurbel. Ik keek door het kijkgaatje.
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Daar waren ze: mama, papa, Marcus en Sandra.
Ik opende de deur, maar nodigde hen niet binnen. « Hoe heb je mij gevonden? »
« Je vriendin Jessica heeft het ons verteld, » zei mama.
