Het ergste was om Sandra te zien pronken met kleren die ze had gekocht met geld dat Marcus van me had geleend. Ze paradeerde rond in een nieuwe designerjurk en vertelde hoe belangrijk het was om « in kwaliteitskleding te investeren ». Meestal vluchtte ik zo snel mogelijk naar mijn kamer en beweerde dat ik werk te doen had. Dan hoorde ik Sandra’s stem de trap op rennen: « Daar gaat ze weer, ze rent terug om zich te verstoppen in haar kleine bubbel. Ze zal nooit volwassen worden als ze het echte leven blijft ontwijken. »
Ik hield mijn mond en bleef sparen. Het zou niet lang meer duren voordat ik er afstand van kon doen.
Toen besloot ik een welverdiend weekendje weg te gaan en mijn vriendin Jessica te bezoeken in haar landhuis. Maar toen ik zondagavond terugkwam, voelde ik iets vreemds: er stonden te veel auto’s op de oprit en elke kamer in huis was verlicht. Toen ik naar de voordeur liep, zag ik speelgoed verspreid over de veranda liggen.
Ik stapte naar binnen en zag een complete chaos.
Tommy en Emma renden door de woonkamer, Marcus sjouwde dozen naar boven en Sandra stond middenin de actie en riep bevelen alsof het van haar was.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik, terwijl ik met mijn weekendtas in de deuropening stond.
Iedereen bleef staan en staarde. Mijn ouders kwamen de keuken uit, met een schuldbewuste blik.
Marcus zette zijn doos neer. « Hé, zus. Dus, de plannen zijn gewijzigd. Ik ben mijn baan kwijt en we kunnen de huur niet meer betalen. »
Ik keek rond naar alle dozen en meubels. « Dus je blijft hier? »
« Even tijdelijk, » zei Marcus. « Tot ik iets nieuws vind. »
Sandra liep naar ons toe met een geveinsde, strakke glimlach. « We waarderen het enorm dat we hier mogen logeren. Natuurlijk moeten we wel wat aanpassingen doen. Jouw kamer zou perfect zijn voor de kinderen. Je kunt verhuizen naar het kleine kamertje aan het einde van de gang. »
« Ik ga mijn kamer niet uit, » zei ik vastberaden. « Ik werk vanuit huis. Ik heb mijn computer en goed internet nodig. »
Sandra’s glimlach verdween. « Nou, ik vind dat de behoeften van de kinderen voorop moeten staan. »
« En ik ben degene die de hypotheek en de rekeningen betaalt, » antwoordde ik.
Sandra sloeg haar armen over elkaar. « Nou, dat geeft je niet het recht om egoïstisch te zijn. We zijn familie. »
“Familie die nooit heeft gevraagd of ik gasten wilde”, antwoordde ik.
