Dus gaf ik mijn appartement op en keerde terug naar mijn kinderkamer. Het voelde in het begin vreemd, maar ik installeerde mijn computer, kreeg een goede internetverbinding en ging aan de slag. Omdat ik het grootste deel van mijn werk op afstand deed, was het geen grote aanpassing. En eerlijk gezegd werkte het uiteindelijk beter dan ik had verwacht.
Ik verdiende een behoorlijk inkomen – ongeveer $ 85.000 per jaar als ontwikkelaar – maar het echte geld kwam van de bonussen. Telkens wanneer een van mijn softwareproducten door een groot technologiebedrijf werd overgenomen, kreeg ik een deel. Sommige maanden betekende dat $ 10.000 tot $ 15.000 extra in mijn zak.
Mijn salaris ging rechtstreeks naar de huishoudelijke uitgaven: hypotheek, nutsvoorzieningen, boodschappen, autoverzekering, alle basisbehoeften. Het voelde nooit als een last. Maar wat mijn familie niet wist, was dat ik elke bonus op een aparte spaarrekening zette. Ik heb er nooit iets over gezegd – niet tegen mijn ouders, zelfs niet tegen mijn oudere broer Marcus, die met zijn vrouw en kinderen aan de overkant van de stad woonde.
Ik was er echt dol op. Maar ik wist dat als ze erachter kwamen wat ik eigenlijk maakte, ze er een stukje van zouden komen halen. Vooral Marcus vroeg altijd om hulp met geld.
« Hé Zoya, kun je me $ 500 lenen? Tommy heeft nieuwe voetbalschoenen nodig. »
“Zoya, Sandra’s moeder moet geopereerd worden, en wij hebben weinig medische rekeningen.”
Ik deed wat ik kon om het gezin te onderhouden met mijn vaste inkomen, maar ik heb nooit over de bonussen gesproken. In twee jaar tijd heb ik in stilte bijna $ 180.000 gespaard. Ik stond op het punt een eigen huis te kopen.
